zondag 27 december 2009

Postcards from Hell


The postcards from hell are a project I started today, so there is little I can say about it yet. They will probably appear with no regularity whatsoever on this blog, on facebook, and my jotta profile. You can view the first nine at Florisotto.jotta.com.

zaterdag 26 december 2009

Convention T

of: Reflecties op het Nederlandse landschap


[ik beken dat ik voor een deel van de grap schatplichtig ben aan een cartoon: de eerste abstracte compositie werd gemaakt door een Hollandse landsschapsschilder.]

vrijdag 25 december 2009

The role of ideals in reasoning

One year after I put the first fragment of it on this blog, and two-and-a-half years after the MA thesis it is based on, here is the first full version of my article on "the role of ideals in reasoning" at last. I will be very grateful for any comments and reactions. If you prefer a .doc file (8 pages) you can download it here.


The role of ideals in reasoning

My claim in this article is quite simple. Ideals perform a constitutive role in reasoning. By ‘ideals’ I mean conceptions of how things should be, sometimes hard to articulate and even harder to substantiate. By ‘constitutive’ I mean that without such conceptions we are not really reasoning, but merely acting according to some rules or standards of reasoning – which is not the same. The ‘constitutive role’ is not meant in the sense of being there before we develop a faculty of reasoning, or performing a guiding role in the acquisition of a set of rules. The role they exercise is in the everyday uses of reason, making decisions, giving meaning.

donderdag 24 december 2009

Ook iets over Kopenhagen

"Een ware Italiaan zal het als een belediging voor zijn intelligentie zien om gewoon te stoppen voor een rood licht. Eerder wordt het rode sein opgevat als een uitnodiging tot debat. En tijdens dit debat zal het blijken dat er vele verschillende tinten rood bestaan, waarvan sommige opvallend groenachtig zijn. De lokale politie heeft hier alle begrip voor en neemt met genoegen aan dit debat deel. Het Italiaans heeft zelfs een uitdruking, 'vol rood', voor rood dat ondubbelzinnig stoppen betekent, omdat er anders slachtoffers vallen. Pieno rosso!"

[ik citeer uit het hoofd, weet niet of dit de Italië-correspondent van NRC of de Volkskrant was]

Ik moest hier weer aan denken naar aanleiding van het Kopenhagen-akkoord. Akkoord? "If I seem to speak clearly, you got me wrong", zegt Alan Greenspan, en volgens Luuk van Middelaar zijn diplomatieke afspraken altijd functioneel vaag, al is het maar om de discussie gaande te houden. Een betere metafoor voor het Kopenhagen-akkoord kan ik niet bedenken.

Vorige week sprak ik aan de telefoon een arme ziel die terugliftte van Kopenhagen naar Amsterdam. Hij zal niet de enige geweest zijn. Waren de wegen in Jutland en Noord-Duitsland bezaaid met klimaatneutraal liftende klimaatconferentiegangers?

woensdag 23 december 2009

"Té niet goed"

Ik hoorde dit een meisje vandaag zeggen op de fiets: "Dat was echt té niet goed, zeg maar". Voor gevoelige zielen zal dat een gruwel van poldernederlands zijn, maar voor taalvogelaars is het een intrigerend voorbeeld van doelbewust anomaal taalgebruik.

Syntactisch: Natuurlijk weet het meisje in kwestie dat "te niet goed" geen grammaticaal welgevormde zin is - "te" wordt gevolgd door een bijwoord of bijvoeglijk naamwoord - maar ze behandelt "niet-goed" als een samengestelde term, de inverse van goed.

Semantisch:
Bovendien is niet goed een eufemisme - als je dat zegt bedoel je eigenlijk "slecht", maar je zegt 't niet. Het voorvoegsel "te" duidt een exces aan, terwijl het niet mogelijk is om een eigenschap excessief niet te hebben: je hebt iets niet 'teveel niet', hoogstens 'totaal niet'. Door nu niet goed puur formeel op te vatten, ironiseert de spreekster eufemistisch taalgebruik.

Pragmatisch:
De constructie "té x", met accent, heeft een lage sociale status: ze is vooral in zwang in de niet-sophisticated jongerencultuur. Zowel eufemistisch als formeel-logisch taalgebruik is daarentegen typisch highbrow. De spreekster overschrijdt hier dus een grens tussen hoge en lage taalcultuur, en steekt de draak met beiden.

't Was trouwens best een mooi meisje, waarom denk je anders dat ik zo geïnteresseerd luister naar dat gebabbel.

Season's greetings

I'm not into Christmas cards really. In fact I hate Xmas and all that comes with it. But since nice people are sending me digital Xmas cards - which is also more tree-friendly - and probably meaning the best I felt I had to do one in return.

If you like this, you'll probably also like the Xmas card I put on the ELIA blog - and which I couldn't include in the regular newsletter for that matter because some people might not.

zaterdag 19 december 2009

In geval van ramp

Zometeen stort het huis in.
Maar geen paniek:
Er blijft altijd wel een kelder overeind staan,
en als we hier blijven, zijn we
sneller beneden.

zondag 6 december 2009

De vaste en de zwevende hoofden

Er is me verteld, dat er vaste en zwevende hoofden zijn. Je kunt het verschil zien in het donker: de vaste hoofden verdwijnen samen met de lichamen waar ze aan vastzitten, maar de zwevende blijven zichtbaar zolang er nog enig licht is.
De vaste hoofden kijken recht vooruit als er niks te zien is – en gebeurt er iets in hun ooghoeken, dan draait het hoofd die kant op met een regelmatige beweging. Vaak drukken ze zwaar op de nek. Het lichaam moet dan rechtop gaan zitten of op beide benen gaan staan om in balans te blijven.
Zwevende hoofden daarentegen proberen altijd ergens anders te zijn. Wanneer ze niet aan de romp vast zaten, zouden ze als kwallen door de lucht zwemmen. Ze rekken het lichaam op als bij een dansoefening, draperen het over een stoel of leggen het neer met een boek in een grasveld. ze raken snel zoek in de haast, of kunnen opeens verdwenen zijn als er gevaar dreigt.
Toch is het moeilijk om bij daglicht het verschil te zien. Een vast hoofd zal, zolang het goed vast zit, bij tijd en wijle in het rond draaien om te inspecteren of alles nog werkt. Een zwevend hoofd dat ooit eerder verloren is geraakt, zal voorzichtiger bewegen en het lichaam zal het in bedwang proberen te houden. Sommige zwevende hoofden doen alsof ze vast zijn. Het lijkt ze edeler, hun lichaam bij zich te houden en niet steeds opzij te kijken. Wanneer het donker wordt proberen ze zich onzichtbaar te maken; als het schemert zetten ze hun kraag op, of dragen juist lichte kleding, zodat het niet opvalt.
Ik heb een vriend gehad van wie iedereen dacht dat hij een vast hoofd had. Altijd droeg hij witte overhemden en had een jas met een hoge kraag bij de hand. Zelfs als hij alleen was hield hij nog zijn hoofd recht, en als je hem betrapte zou er hoogstens een hele korte reflex zijn – alleen zichtbaar voor wie erop lette – voor het hoofd weer onder beheersing was. Er stak iets van een kunstenaar in hem, zoveel toewijding legde het hoofd erin, zichzelf vast te houden. Hij liep over straat met een rechte pas, en een blik als de kop van Constantijn.
Op een dag was hij opeens ziek, en daarna hoorden we niks meer van hem. Pas jaren zag ik hem weer. Er was een zichtbare schok en ik weet zeker dat hij mij ook zag, voor hij weer recht voor zich uitkeek en doorliep alsof er eigenlijk niks te zien was. Hij leek langer en dunner dan hij geweest was, en zijn rechterbeen sleepte. Pas later besefte ik, dat het waarschijnlijk niet meer zijn oude lichaam was, maar een verdwaald lijf dat hij ergens gevonden had.

[NB De kop van Constantijn: van het reuzenstandbeeld van Constantijn de Grote zijn alleen het hoofd en de voeten bewaard, nu in het Museo di Capodimonte in Rome]