Springdance, 2012 (1): Broken Telephone

Van 19-29 April is in Utrecht het festival voor hedendaagse dans Springdance. Ik volg het festival als deel van een masterclass kunstjournalistiek van het Domein voor Kunstkritiek.

Sofia Dias / Vitor Roriz, A gesture that is nothing but a threat
Theater Kikker KZ, 24 april

Achter een tafel spelen twee mensen luidop broken telephone. Ze herhalen hun woorden en zinnen net zolang tot ze verhaspeld raken tot iets anders. Ze veranderen hun toon als de betekenis verschuift. “Open your eyes!” roepen ze het publiek toe (zat er iemand niet op te letten dan?) en dat wordt are you allright, all these parades, do you have a light, you’re so polite.

Als ze bewegen, is dat hoekig en formeel, in steeds verder gecompliceerde en verwarde patronen. Het zijn een man en een vrouw, mooie mensen maar totaal neutraal gekleed in shirts, jeans en sneakers. Zelfs als hun danspatronen elkaar zo kruisen dat de dansers langs elkaar heen strijken, zelfs als ze elkaar aankijken en uitdagen blijft dat een abstract gegeven.


Ja, ze glimlachen en kijken zoetgevooisd als hun herhaalspelletje zinnen als “into my bedroom” en “you were my lover” oplevert. De vrouw kruipt zelfs als een tijger over de tafel. En kruipt weer terug. Ze haalt een brief onder de vloer vandaan. Niet één keer maar wel tien keer. En overhandigt hem zelfs. Ze wisselen van plaats. Hij geeft de brief terug. Uiteindelijk wordt de brief opengeklapt en zien we wat er in staat. THREAT.

Is er dan dreiging? Het lijkt alsof het eindeloos zo kan doorgaan. Maar toch. A gesture that is nothing but a threat, van en door dansers/choreografen Sofia Dias en Vitor Roriz, is beslist geen formalistische exercitie in interacties tussen woord en beweging. Het gaat wel degelijk om het geweld dat achter de alledaagse sociale omgang schuilgaat, de broken telephone die doorgaat voor communicatie. “There is no way back”, zegt Sofia aan het eind. Geen weg terug en ook geen uitweg. Vlak voor het einde wordt zelfs de tafel omgegooid. Volkomen gecontroleerd.