Stukje dat eerder verscheen in hard//talk, de commentaarrubriek van hard//hoofd.
In het Amstelpark zat een vrouw onder een vilten kap en schreef een rol papier vol. Het miezerde die zondagmiddag, en de tekst die voor haar lag uitgerold verwasemde, maar zij keek niet op en ging stug door met haar écriture automatique.
In het Rietveldpaviljoen kraakte een meisje vier dagen lang walnoten met haar blote handen. Ik heb haar handpalmen naderhand niet gezien, die zouden toch flink beblaard moeten zijn, maar ook zij gaf geen krimp.
In het glazen huis lag een man in pak stokstijf op een voetstuk, en boven hem hing, met haar gezicht naar hem toe, een vrouw even onbeweeglijk aan touwen. Haar gezicht was niet te zien door het lange rode haar dat ervoor hing. In dezelfde ruimte voerden twee performers aan een weefgetouw Penelope’s Act op; de titel spreekt voor zich.
Slow down. De afgelopen week organiseerde DasArts een festival voor performancekunst in het Amstelpark, zonder bombarie, zonder ‘cultureel ondernemerschap’, zonder zitjes en zonder toegangskaartjes. Terwijl de euro doorwankelde, Filippino’s verdronken, de Egyptische politie demonstranten doodschoot, Vaclav Havel en Kim Jong-il overleden, en de PVV nog wat verder zaagde aan de rechtsstaat, gingen negen performancekunstenaars in een koud en regenachtig park hun monotone gang.
Soms is het heel simpel. Er valt niks aan te interpreteren. Is dit nou kunst? Hebben die mensen niks beters te doen? Zeik niet. Ik had een kuthumeur en een kater. Dat had ik daarna nog steeds. For art makes nothing happen.
Maar zolang deze liefdevolle tijdsverspilling mogelijk is, is er nog hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten