donderdag 24 februari 2011

Net Echt

Tekening die ik vorig jaar maakte voor de website van de expo "Net Echt" over Naturalisme (Van Gogh Museum / FOAM).
Klik om te vergroten.



[Wat de vrouw zegt : "Mooi, hoor. Net als op de poster."]
Welke versie heeft de voorkeur: mét of zonder Primavera in de lijst?

dinsdag 22 februari 2011

Hoe de verbeelding aan de macht kwam

Hoe de verbeelding aan de macht kwam?
Wel, door list en bedrog, zoals ieder ander
Zij danste met slangen

Door valse beloften en ijdele hoop,
kortom: door verbeelding
Zij danst met de sluiers
Zij brengt aan de wolken
de regen

Door opium, hongerbrood voor het volk en spacecake
Dat is hoe de verbeelding aan de macht kwam
Zij breekt de bliksem

zondag 20 februari 2011

Something Raw, 2011 (3): Rituelen

"I find it hard to take silences sometimes / and then I will just talk", zingen Sudermann en Söderberg aan het eind van hun voorstelling A Talk. En dat vat het laatste uur van Something Raw in woord en daad samen. Zoals iedereen wel eens een pijnlijke stilte vult met stopwoordjes, of woorden betekenisloos maakt door ze te herhalen of er een riedeltje van te maken, zo voert het duo dat in het extreme door: het begint met klappen, stampen, in je vingers knippen en eindeloos dezelfde woordjes herhalen, en het eindigt met "talk talk talk talk talk talk talk talk". En tussendoor, bijna als een onderbreking, is er een gesprek, waarbij ze zich tot het publiek richten en vertellen wie ze zijn, uitleggen dat Jolika Sudermann nog aan de beterende hand is en dat haar stem daarom soms wat hapert - en dan, plotseling, vervallen ze in herhaling en neemt de onzin weer de overhand. Die situatie herhaalt zich een paar keer. Het is alsof je je bevindt in een uitvergrote stilte in het gesprek.

zaterdag 19 februari 2011

Something Raw, 2011 (2): De rel waar ik niet bij was

Het is een merkwaardig gevoel. Je gaat doelbewust NIET naar een voorstelling waarvan je kunt verwachten dat die ophef zal veroorzaken, juist om het gevoel te cultiveren dat je iets hebt gemist. Vervolgens veroorzaakt die voorstelling inderdaad ophef, zelfs iets van een rel, praat iedereen op het festival nergens anders meer over, en heb je inderdaad wat je wilde: het gevoel dat je iets gemist hebt.
Maar wat ik nou precies gemist heb? Na gesprekken met zes mensen die er wel bij waren, weet ik nog steeds niet of het nou een dansversie van het Stanford Prison Experiment was, een kunstwerk dat zich tegen de maker keert, een uit de hand gelopen geintje in een toch al absurde setting, een interessante educatieve ervaring, een situatie waarin de kunst iets te echt wordt, een storm in een glas water, een de kunst overstijgend statement over grenzen overschrijden, of gewoon een exhibitionistische pornovertoning. Maar ik had er wel bij moeten zijn.

vrijdag 18 februari 2011

Something Raw, 2011 (1): Dans zonder dans

Liefde is een mooi iets, vooral met jam en tandpasta. In On pleasure and fear van Irina Müller smeren drie danseressen elkaar in met Bonne Maman, in 3 Ways to master a kiss or a twentyfive minutes kiss at you neck van Aitana Cordero wisselen de performers, al tongzoenend en bij tijd en wijle in acrobatische configuraties, tandpasta uit, en aan het einde nog het een en ander etenswaar. Welkom bij Something Raw.

maandag 14 februari 2011

Theater in het Muziekgebouw

BL!NDMAN: Kwadratur #2 / Transfo. Muziekgebouw aan 't IJ, 12 februari
Bo Tarenskeen: "Wat is letterlijkheid?" - IJ-salon, Muziekgebouw aan 't IJ, 5 februari


Sommige dingen ontstaan zo. De samenstelling van het Vlaamse ensemble BL!NDMAN is zoiets. Oorspronkelijk een experimenteel saxofoonkwartet (in de tijd dat er nog weinig repertoire was voor 4 saxofoons en dus ieder concert een experiment met klassieke muziek in een nieuw jasje werd), deden ze bij hun 20-jarig bestaan in 2008 een project met een vocaal, percussie- en strijkkwartet en op den duur werd dat structureel. En zo ontstond dus een collectief van vier kwartetten. Nee, dat kun je niet zo bedenken als je het opricht.
Die samenstelling leent zich uitstekend voor een continue uitvoering, dat wil zeggen voor concerten zonder pauzes tussen de stukken - een benadering waarin het VocaalLAB Nederland en Champ d'Action zijn voorgegaan. Bij BL!NDMAN speelt dan het voordeel dat de ene groep musici kan binnenkomen, zich installeren en aanzetten terwijl het andere kwartet nog bezig is, en dat je op allerlei verschillende manieren haasje-over kunt spelen tussen de verschillende kwartetten. Het is eigenlijk verwonderlijk dat ze dat niet niet eerder hebben gedaan. Kwadratur #2 / Transfo, gisteravond in het Muziekgebouw aan 't IJ, was pas het tweede programma in die opzet.

zaterdag 5 februari 2011

"That's my cup, with the lipstick"

In Varieties of Meaning (2004) Ruth Millikan argues for the continuity of natural and conventional signs (say, between smoke that means fire, and "Feuer" that means fire). In her view, we have to assume that conventional signs emerge from natural signs, and that understanding a language is "simply another form of sensory perception of the world", in order to understand how words and mental representations hinge onto the world at all.

Carla (that's my boss) made a point about this last week when she said "That's my cup, with the lipstick". There we have it: a conventional and a natural sign. Etiologically, leaving lipstick on a cup is like lifting your paw: it leaves a mark that is materially yours. In that sense, this kind of marking is continuous with an Animal Communication System (ACS). Semantically, on the other hand, the effect is the same as writing "Carla's cup" on it with a marker pen. The lipstick, of course, is not a phrase that you can parse, in the way that [Carla]['s][cup] consists of a proper name, a possesive marker, and a count noun. But to call the cup "my cup" because it's marked is equally metalinguistic either way it's marked. "My cup" is a paraphrase of what's on the cup, be it letters or lipstick.