zondag 27 december 2009

Postcards from Hell


The postcards from hell are a project I started today, so there is little I can say about it yet. They will probably appear with no regularity whatsoever on this blog, on facebook, and my jotta profile. You can view the first nine at Florisotto.jotta.com.

zaterdag 26 december 2009

Convention T

of: Reflecties op het Nederlandse landschap


[ik beken dat ik voor een deel van de grap schatplichtig ben aan een cartoon: de eerste abstracte compositie werd gemaakt door een Hollandse landsschapsschilder.]

vrijdag 25 december 2009

The role of ideals in reasoning

One year after I put the first fragment of it on this blog, and two-and-a-half years after the MA thesis it is based on, here is the first full version of my article on "the role of ideals in reasoning" at last. I will be very grateful for any comments and reactions. If you prefer a .doc file (8 pages) you can download it here.


The role of ideals in reasoning

My claim in this article is quite simple. Ideals perform a constitutive role in reasoning. By ‘ideals’ I mean conceptions of how things should be, sometimes hard to articulate and even harder to substantiate. By ‘constitutive’ I mean that without such conceptions we are not really reasoning, but merely acting according to some rules or standards of reasoning – which is not the same. The ‘constitutive role’ is not meant in the sense of being there before we develop a faculty of reasoning, or performing a guiding role in the acquisition of a set of rules. The role they exercise is in the everyday uses of reason, making decisions, giving meaning.

donderdag 24 december 2009

Ook iets over Kopenhagen

"Een ware Italiaan zal het als een belediging voor zijn intelligentie zien om gewoon te stoppen voor een rood licht. Eerder wordt het rode sein opgevat als een uitnodiging tot debat. En tijdens dit debat zal het blijken dat er vele verschillende tinten rood bestaan, waarvan sommige opvallend groenachtig zijn. De lokale politie heeft hier alle begrip voor en neemt met genoegen aan dit debat deel. Het Italiaans heeft zelfs een uitdruking, 'vol rood', voor rood dat ondubbelzinnig stoppen betekent, omdat er anders slachtoffers vallen. Pieno rosso!"

[ik citeer uit het hoofd, weet niet of dit de Italië-correspondent van NRC of de Volkskrant was]

Ik moest hier weer aan denken naar aanleiding van het Kopenhagen-akkoord. Akkoord? "If I seem to speak clearly, you got me wrong", zegt Alan Greenspan, en volgens Luuk van Middelaar zijn diplomatieke afspraken altijd functioneel vaag, al is het maar om de discussie gaande te houden. Een betere metafoor voor het Kopenhagen-akkoord kan ik niet bedenken.

Vorige week sprak ik aan de telefoon een arme ziel die terugliftte van Kopenhagen naar Amsterdam. Hij zal niet de enige geweest zijn. Waren de wegen in Jutland en Noord-Duitsland bezaaid met klimaatneutraal liftende klimaatconferentiegangers?

woensdag 23 december 2009

"Té niet goed"

Ik hoorde dit een meisje vandaag zeggen op de fiets: "Dat was echt té niet goed, zeg maar". Voor gevoelige zielen zal dat een gruwel van poldernederlands zijn, maar voor taalvogelaars is het een intrigerend voorbeeld van doelbewust anomaal taalgebruik.

Syntactisch: Natuurlijk weet het meisje in kwestie dat "te niet goed" geen grammaticaal welgevormde zin is - "te" wordt gevolgd door een bijwoord of bijvoeglijk naamwoord - maar ze behandelt "niet-goed" als een samengestelde term, de inverse van goed.

Semantisch:
Bovendien is niet goed een eufemisme - als je dat zegt bedoel je eigenlijk "slecht", maar je zegt 't niet. Het voorvoegsel "te" duidt een exces aan, terwijl het niet mogelijk is om een eigenschap excessief niet te hebben: je hebt iets niet 'teveel niet', hoogstens 'totaal niet'. Door nu niet goed puur formeel op te vatten, ironiseert de spreekster eufemistisch taalgebruik.

Pragmatisch:
De constructie "té x", met accent, heeft een lage sociale status: ze is vooral in zwang in de niet-sophisticated jongerencultuur. Zowel eufemistisch als formeel-logisch taalgebruik is daarentegen typisch highbrow. De spreekster overschrijdt hier dus een grens tussen hoge en lage taalcultuur, en steekt de draak met beiden.

't Was trouwens best een mooi meisje, waarom denk je anders dat ik zo geïnteresseerd luister naar dat gebabbel.

Season's greetings

I'm not into Christmas cards really. In fact I hate Xmas and all that comes with it. But since nice people are sending me digital Xmas cards - which is also more tree-friendly - and probably meaning the best I felt I had to do one in return.

If you like this, you'll probably also like the Xmas card I put on the ELIA blog - and which I couldn't include in the regular newsletter for that matter because some people might not.

zaterdag 19 december 2009

In geval van ramp

Zometeen stort het huis in.
Maar geen paniek:
Er blijft altijd wel een kelder overeind staan,
en als we hier blijven, zijn we
sneller beneden.

zondag 6 december 2009

De vaste en de zwevende hoofden

Er is me verteld, dat er vaste en zwevende hoofden zijn. Je kunt het verschil zien in het donker: de vaste hoofden verdwijnen samen met de lichamen waar ze aan vastzitten, maar de zwevende blijven zichtbaar zolang er nog enig licht is.
De vaste hoofden kijken recht vooruit als er niks te zien is – en gebeurt er iets in hun ooghoeken, dan draait het hoofd die kant op met een regelmatige beweging. Vaak drukken ze zwaar op de nek. Het lichaam moet dan rechtop gaan zitten of op beide benen gaan staan om in balans te blijven.
Zwevende hoofden daarentegen proberen altijd ergens anders te zijn. Wanneer ze niet aan de romp vast zaten, zouden ze als kwallen door de lucht zwemmen. Ze rekken het lichaam op als bij een dansoefening, draperen het over een stoel of leggen het neer met een boek in een grasveld. ze raken snel zoek in de haast, of kunnen opeens verdwenen zijn als er gevaar dreigt.
Toch is het moeilijk om bij daglicht het verschil te zien. Een vast hoofd zal, zolang het goed vast zit, bij tijd en wijle in het rond draaien om te inspecteren of alles nog werkt. Een zwevend hoofd dat ooit eerder verloren is geraakt, zal voorzichtiger bewegen en het lichaam zal het in bedwang proberen te houden. Sommige zwevende hoofden doen alsof ze vast zijn. Het lijkt ze edeler, hun lichaam bij zich te houden en niet steeds opzij te kijken. Wanneer het donker wordt proberen ze zich onzichtbaar te maken; als het schemert zetten ze hun kraag op, of dragen juist lichte kleding, zodat het niet opvalt.
Ik heb een vriend gehad van wie iedereen dacht dat hij een vast hoofd had. Altijd droeg hij witte overhemden en had een jas met een hoge kraag bij de hand. Zelfs als hij alleen was hield hij nog zijn hoofd recht, en als je hem betrapte zou er hoogstens een hele korte reflex zijn – alleen zichtbaar voor wie erop lette – voor het hoofd weer onder beheersing was. Er stak iets van een kunstenaar in hem, zoveel toewijding legde het hoofd erin, zichzelf vast te houden. Hij liep over straat met een rechte pas, en een blik als de kop van Constantijn.
Op een dag was hij opeens ziek, en daarna hoorden we niks meer van hem. Pas jaren zag ik hem weer. Er was een zichtbare schok en ik weet zeker dat hij mij ook zag, voor hij weer recht voor zich uitkeek en doorliep alsof er eigenlijk niks te zien was. Hij leek langer en dunner dan hij geweest was, en zijn rechterbeen sleepte. Pas later besefte ik, dat het waarschijnlijk niet meer zijn oude lichaam was, maar een verdwaald lijf dat hij ergens gevonden had.

[NB De kop van Constantijn: van het reuzenstandbeeld van Constantijn de Grote zijn alleen het hoofd en de voeten bewaard, nu in het Museo di Capodimonte in Rome]

maandag 30 november 2009

Onderstebovenboot

Stel dat je een boot ondersteboven keert in water dat niet al te diep is, zodat de mast in de bodem wordt vastgeprikt en de kiel boven water uitsteekt. En dat dan de mast opnieuw wortel schiet en dikker en dikker wordt, terwijl op de romp een eiland ontstaat. Kokkels en zeeslakken zullen hun holletje maken in het ruim, zeewier zal woekeren in de touwen, vissen zwemmen tussen de zeilen door. En als het water dan wegzakt zal er een grote paraplu op het land staan, met meeuwen en planten bovenop. En de mensen zullen wijzen: het is een wonder! het is een wonder!

woensdag 25 november 2009

Zeer kort foldspace sprookje

Op een dag waren de huizen draden. De straten waren ruitjespapier geworden, en de ramen gaten in de lucht. Het leek me wel handig, de stad op te kunnen vouwen en in mijn zak te steken, het huis op te rollen en uit het raam te gooien. Tot ik me afvroeg: en als ik nu zelf opgevouwen in een zak zit, of in een huis ben opgerold?

zaterdag 21 november 2009

Live blogging vanuit Vilnius


Op het moment van schrijven is het vijf over twee 's nachts en zit ik in een hotelkamer vol foto's van Winston Churchill. ELIA organiseert in Vilnius het Neu/Now Festival, waar afstuderende kunstenaars uit heel Europa worden gepresenteerd, en op ELIAblog wordt daar verslag van gedaan. Dat wil zeggen, dat doe ik. Met enige zelfcensuur maar daarom niet minder enthousiast.

http://eliaartschools.wordpress.com/category/neunow/

zaterdag 14 november 2009

Nog geen eigen site, wel een eigen portfolio


Voor facebook-vrienden zal dit niet veel nieuws bevatten. Maar omdat niet iedereen mijn facebook-vriend is, zijn mijn tekeningen nu ook te vinden op http://FlorisOtto.jotta.com.

(Over een eigen site, waar je ook mijn papers, poems & other stuff kunt vinden, wordt nog nagedacht; vooralsnog is een deel ervan te vinden op archive.org)

maandag 19 oktober 2009

woensdag 7 oktober 2009

The Monster of Kripkenstein

"Kripkenstein" is de gangbare afkorting onder taalfilosofen voor "Kripke's interpretatie van Wittgenstein in Wittgenstein on Rules and Private Language."

woensdag 2 september 2009

Beeldstatistieklied

Eerder verschenen op dit blog op 21 oktober 2007; maar omdat er daar een lang wollig stuk aan voorafgaat, en vrienden mij vragen, hierbij opnieuw de tekst van mijn gedicht over beeldstatistiek:




Omwille van de grafiek van Gerd Arntz
Het lied van de montere arbeider in het jaar dat de bom viel

Met de meest hedendaagse technieken
is de productie van staal
en springstof een bron van vreugd voor jong en oud
in nu wel meer dan 85 landen
zoals uit de onderstaande grafiek blijkt

Professor Doktor Neurath de man van twee meter
met vuurrood haar
zegt dat we leven in een beeldcultuur dus
wat een plaatje kan zeggen daar hoef je
geen woorden meer aan te wijden

en beeldstatistiek heeft hij bepaald
moet in eenheden gaan niet in uitdijende plaatjes
omwille van de controleerbaarheid
zij moet begrijpelijk zijn voor de arbeider

Bim bam bim bam je suis la lumière du jour levant ENTENDS!

Hoort hoort het socialisme komt
zingt de rails
Kijk moeder daar komt de agitproptrein

De man met de pet trekt zijn vest uit
en zet heel het machtige raderwerk STIL
De staking een vreugd voor jong en oud
Het zwijgen van de grote hoogovens vult de fabriekshal

Main burner you will burn again
when the new day comes

Langs het Landwehrkanal achter de dierentuin
Hier wurde Rosa Luxemburg tödlich verletzt
oder bereits tot
ins Wasser geworfen
und 100 m. weiter Karl Liebknecht

De revolutie een bron van vreugd voor jong en oud

De productie van graan
is gestegen van vijf naar zeven halmen
in de laatste vijf jaar
elke halm staat voor honderd miljoen ton graan
Als de bom valt
BOEM!
ontstaat in de kritische massa een kettingreactie
waarbij de horizon rood kleurt

Aux armes, citoyens
C’est la lutte finale!

donderdag 20 augustus 2009

Bretagne in 10 beelden









Waar ik spijt van heb is dat ik niet gefotografeerd heb:

- de caravan met YingYang-tekens en bloemen, cq. een bordje "bureau" op de camping nabij Cloitre St. Thégonnec. Maar Jane, de wijze grijze eigenaar, was zo aardig dat ik het niet durfde.
- de geit op een plastic stoel nabij Brennilis.
- mijn geweldige camping-couscous. Ter compensatie het recept:

0,5 l water
50 gram couscous
50 gram gewelde abrikozen
1/2 pak gedroogde groenten (Bever)
1/2 zakje AH mix voor couscous
1 pakje John West tuna with a twist - french dressing

Kook het water. Doe de couscous in de andere pan, halveer de abrikozen en doe die erbij. Giet 3,5 dl van het kokende water bij de couscous, zet de rest terug op het vuur en doe de groenten en de mix erbij. Even roeren. Vuur uit, bij de couscous, tonijn erbij. Vijf minuten. Heerlijk.

woensdag 29 juli 2009

Tegen de nepgeschiedenis


Het Spinoza-standbeeld, tegenover het stadhuis, staat voor mij symbool voor een verkeerde wending in de omgang met de Nederlandse geschiedenis, beginnend met de terugkeer van de heldenverering in Jonathan Israëls Radical Enlightenment, dat het ontstaan van de moderne wereld uitlegt als de overwinning van een kleine groep dappere 'radicale verlichters' in een landje aan de Noordzee op een meerderheid van hielenlikkende 'gematigde verlichters'; wortel gevat in de verwarring na 11 september en 6 mei; en tot nationale politiek verheven door middel van een 'canoncommissie', een kamerbreed gesteunde motie van populistisch links voor een 'nationaal historisch museum', en een van overheidswege opgelegde leeskaart voor het geschiedonderwijs in de vorm van 'vijftig vensters'.

We mogen - nee, we moeten - blijkbaar weer trots zijn.

De merkwaardigste uitwas van deze poppetjesgeschiedenis is wel de wildgroei van Spinoza-activiteiten, vaak bij cultureel progressieve instellingen, met ronkende titels als My name is Spinoza (Mediamatic), Spi[FREE]noza (Smart Project Space), Spinoza Redux (Castrum Peregrini) en het reciteren van Spinoza bij galerie W139. Hoewel al deze activiteiten tenminste nog met enige ironie omkleed worden, bevrijdt ze dat niet van de stank van zelffelicitatie: kijk eens hoe progressief en ruimdenkend we zijn, in deze vrijdenkersdelta.
Maar de meeste van deze activiteiten doen niemand kwaad. Het Spinoza-standbeeld, daarentegen, staat prominent lelijk te wezen in de publieke ruimte, behangen met hazen en vogels (dat staat voor 'vrijheid') en vergezeld van een icosaëder (dat staat voor het geometrische karakter van de Ethica.) In plaats van een symbool voor onze verlichte cultuur, is het eerder een symbool van de tekortkomingen van deze hedendaagse culturele verheffingspolitiek.

Waar hebben we Spinoza voor nodig? De man heeft vast een belangrijke rol gespeeld als wegbereider van de Verlichting - hoewel het anachronistisch blijft om iemand die het begrip niet hanteerde en zeker niet om zichzelf te omschrijven, te bombarderen tot eerste Verlichter. Ja, 17e-eeuwers hadden ook al ideeën verwant aan die van de philosophes, maar dat betekent niet dat ze eraan gelijk gesteld moeten worden - net zo min als de Weimarer Klassiker gelijkgesteld moeten worden aan de Renaissance-humanisten, omdat ze verwante ideeën hadden. En het kan betoogd worden dat Spinoza pas als filosoof gecanoniseerd is door het Duitse Idealisme, en tot revolutionaire held benoemd door de Frühromantiker.
Maar dat zijn allemaal secundaire overwegingen. Het punt is eenvoudig dat we Spinoza niet nodig hebben om te pleiten voor onze vrijheden. Je hoeft de Tractatus Theologico-Politicus niet te lezen om democraat te zijn.
En over hoe verlichte ideeën de maatschappij zijn gaan domineren valt een interessanter verhaal te vertellen dan de heldengeschiedenis van Jonathan Israël. Dat deze ideeën gaandeweg steeds overtuigender werden voor een steeds grotere groep mensen valt niet uit de dapperheid van Spinoza&co te verklaren - alsof er geen dappere reactionairen waren.
Ja, Spinoza was waarschijnlijk een moreel hoogstaand en bescheiden mens. Des te meer reden om geen vervangend afgodsbeeld voor hem op te richten.

zondag 26 juli 2009

Oproep tot ordeverstoring


Ergens in de planning van de Hermitage Amsterdam moet iets zijn misgegaan. Ze waren op tijd klaar, alla. Over media-aandacht niet te klagen. En de bezoekers komen ook en masse. Doel 1, 2 en 3 van de organisatie zullen dus wel bereikt zijn.
Maar hoe krijgen ze het voor elkaar, zó veel ruimte en dan zó weinig ervan effectief als expositieruimte gebruiken? Zó veel kunstschatten tot hun beschikking, en dan zó'n wanvertoning van koninklijke kitsch? Zó veel tamtam en dan zó weinig documentatie? (Ter illustratie: bij het openingsweekend werd Caroline Gehrels er ad hoc bijgehaald om iets over een pop uit de Napoleontische tijd te vertellen, waaruit bleek dat ze de 18e en de 19e eeuw niet uit elkaar kan houden.) Zó'n majestueuze opgang door het binnenhof (ook handig voor grote rijen bezoekers) en dan zó'n rommelige entree met een laag plafond?

Dat zijn geen schoonheidsfoutjes: er is fundamenteel iets mis met de opzet.

Op zich bevat het depot in St. Petersburg genoeg kunst om alle vier vleugels drie verdiepingen dik te vullen, en dan nog om het half jaar te wisselen ook. Daar kan het dus niet aan liggen, dat uiteindelijk maar anderhalve verdieping in 2 van de 4 vleugels gebruikt wordt. Wel is het nogal onbetaalbaar om al die kunst heen en weer te slepen. Het zou dan ook veel zinniger zijn om de stukken van de hermitage naast andere bruiklenen uit Nederlandse en buitenlandse collecties te plaatsen, en er een goed cultuurhistorisch verhaal omheen te plaatsen over de modernisering van Rusland vanaf de stichting van St. Petersburg, de rol die Nederland daarin gespeeld heeft, de culturele hervormingsagenda van Peter en Catherina, en hoe dat weerspiegeld wordt in de Hermitage-collectie. Maar blijkbaar is dat te ingewikkeld en heeft men liever een uitstalkast aan de Amstel.

Het kleine paviljoen dat er eerst was, en waar nu de Kleine Hermitage zit, was al saai maar hield tenminste een belofte in. En wat is er gekomen? Alleen een grotere versie! Nog veel saaier!

De Hermitage Amsterdam, kortom, schreeuwt om een artistieke interventie. En als die niet uit de organisatie zelf komt, dan moet het maar vanuit de contramine. Dit is precies waarom ik een jaar geleden in een stuk onder de ronkende naam "Arts in Action" opriep om in de publieke ruimte, onbezoldigd, en uit eigen initiatief kunst te gaan verspreiden: dwz te gaan dansen, muziek te gaan maken (eventueel met gebruik van aanwezig (straat)meubilair en requisieten), gedichten voor te gaan dragen. Bij voorkeur in het zwart gekleed en niet al te amateuristisch.
De Hermitage Amsterdam lijkt me een goede plek om te beginnen.

(Het zal alleen niet meevallen een megafoon of instrument mee naar binnen te smokkelen, of een eigen kunstwerk om recalcitrant aan de muur te hangen.)

dinsdag 7 juli 2009

ELIAblog


Voor wie wil weten wat ik in mijn onvrije tijd doe: eliaartschools.wordpress.com

vrijdag 19 juni 2009

Tijd voor een eigen site

Ik ben het een beetje zat om iedere week een nieuwe post met karikaturen aan te maken, alleen omdat de uploadmodule bij filosofieblog niet goed werkt en plaatjes dus ergens anders moeten staan om te worden doorgelinkt. Dit bericht is geen aankondiging: plannen voor een eigen site zijn nog zeer schetsmatig. De portfolio groeit wat te snel, de kindergedichten beslaan nu ook gauw een bundel, en ik moet mijn oude papers ook ergens kwijt.Adviezen zijn dan ook zeer welkom.

For the time being, is dit bericht bedoeld als opbergplaats: voor de wekelijkse posts waar ik geen verhaaltje bij heb.


In dit geval: O ja, Habermas is tachtig. Het was een goede aanleiding een tekening te maken.


En deze (27 juni) noem ik 'de Denkerij, 2009'.


Een goed gesprek met oude vrienden
(Niks mis met mijn oude vrienden trouwens, die doen ook niet gewichtig op feestjes.)








De kip en de vos bespreken de kip-ei-kwestie







The stuffed philosopher in conversation




Het 'Geluksmonster' is een gedachtenexperiment tegen het utilisme, in de formulering dat het goede "the greatest happiness for the greatest number" is. Het Geluksmonster ervaart zijn geluk zo intens, dat om het grootste Netto Nationaal Geluk te realiseren de hele samenleving op zijn geluk moet worden ingericht.


Filosofisch klimaat
(Ik heb nooit begrepen hoe de Oude Grieken in staat waren tot zinvolle discussies bij een filosofisch klimaat van 35 graden boven nul.)






Op zoek naar de zin van het leven



Filosofisch biljarten


(Er is mij verteld dat de ouwe Kant in zijn jeugd een uitstekend biljarter was, en er zelfs ten dele mee in zijn levensonderhoud voorzag.)


boven: Jacques Lacan.
onder: Edmund Husserl





De zin van het leven, tevens te gebruiken als gevelornament.

vrijdag 12 juni 2009

Bad banks en horrormuizen

De Duitse overheid gaat 'Bad Banks' instellen, meldt NRC Handelsblad. Als ik dat lees denk ik dit:


En deze figuur - ik moest er maar een kindergedicht over schrijven - noem ik Mortimer de horrormuis.

woensdag 27 mei 2009

En de leeuw sprak


De volledige versie (met illustraties) is nu hier te downloaden.

zondag 24 mei 2009

Anti-identiteiten

Damoclash, 23 mei 2009, ADM-terrein

Het festival Damoclash is terug! Gisteravond op het ADM-terrein, in het uiterste uiteinde van het Westelijk Havengebied, droeg ik ook mijn steentje bij als eenminuutstekenaar. Ik schat dat van de 63 tekeningen die ik gemaakt er zo'n vijf tot tien geslaagd zijn, maar controleren kan ik dat niet omdat ik de meeste heb weggegeven. (Dat was deel van het concept.)

Daarom een oproep aan mijn slachtoffers: zou je een scan willen opsturen naar floris.otto [at] gmail.com? Ik zal dan een nieuwe poging wagen.

Klik op de afbeelding om het album te bekijken op facebook.

Hegel en Kant

of: De meester-slaaf-dialectiek

zaterdag 16 mei 2009

Kijk eens hoe grijs



Kijk eens hoe grijs!
Wat een prachtige
sombere ochtendmist
en de flatgebouwen zo grauw
en de troosteloze plantsoenen.
Wat zijn er toch veel kleuren
donker en licht
in een onweerswolk,
zoveel soorten zwart en wit
in een zwartwitfilm:
zóveel verschillende tinten.
Kijk eens hoe grijs!

vrijdag 15 mei 2009

Samuel Beckett


"...nothing to express, nothing with which to express, nothing from which to express, no power to express, no desire to express, together with the obligation to express."

- Samuel Beckett, Three Dialogues

zaterdag 9 mei 2009

En de leeuw sprak



Nee, zei de leeuw,
ik heb de leeuwerik
niet opgegeten. Kijk,
daar vliegt hij nog!

Je liegt, zei de zebra.
Je doet maar alsof je van niets weet.
Je hebt het karkas van de gazelle
gegapt van de hyena's
en die leeuwerik daar
heb je verweesd, verweduwnaard
en kinderloos gemaakt.

De neushoorn schraapte zijn keel:
dit vraagt om een rechtszaak.
Muis, ga de leeuwerik en de hyena's halen.
Olifant, ga op de leeuw zijn staart staan
zodat hij niet wegloopt.


*


Heb je het al gehoord?
Nee, ik heb het nog niet gehoord.
De leeuw moet terecht staan!
Hij wordt verdacht van aasroof
en opvreten met voorbedachten rade.
Als hij schuldig blijkt
wordt hij verkocht aan het circus!

Je meent het.
Van wie heb je dat gehoord,
alligator?
De neushoorn heeft het me zelf verteld!
Het is me wat,
zei de eland.

donderdag 7 mei 2009

Quentin Skinner

Een goede gelegenheid om mijn paper New Meanings in the History of Ideas weer eens te lezen. Drie jaar oud en ik kan me er nog steeds aardig in vinden.

woensdag 6 mei 2009

Specific Language Impairment

Sinds enkele jaren houd ik mij bezig met het probleem van theoriekeuze in de linguïstiek en de verhouding tussen grammatische modellen en taalfilosofische problemen. Ik heb echter niet de geringste ambitie om linguïst te worden. Het onderstaande citaat kan verduidelijken waarom:

"In the best studied case of SLI [Specific Language Impairment] of all, however, the evidence for a differential loss of grammar seems incontrovertible. This is the working-class British family described in Gopnik (1990) and elsewhere, and referred to in the literature as 'the KE family' (or simply as 'the K family'). With the exception of some problems with articulation, the only deficit shared by all affected members of this family is a partial and consistent loss of grammatical function. All attempts have proved fruitless to circumvent the conclusion that the locus of their deficit is the autonomous grammatical system. [...] It is absolutely true, as pointed out in Vargha-Khadem et al. (1995) and elsewhere, that virtually all affected members of the KE family have other problems, ranging from dyslexia to spatial rotation to depression to schizophrenia to apraxia. But the point is that none of these problems reliably occur with the language disorder and therefore cannot be the root cause of it."

[Frederick Newmeyer, Language Form and Language Function, MIT Press, 1998, pp. 91, 93]

Wellicht bedoelt Newmeyer het niet zo eilandantropologisch als het overkomt. Volgens Stephen Pinker (The Language Instinct) is de KE family, voor zover niet gehandicapt, alleszins normaal. Maar ik moest toch denken aan de beginscène van The Royal Tenenbaums, waarin de boeken worden gepresenteerd die de Tenenbaums geschreven hebben, waaronder dat van de man van de toneelschrijfster. (Kan iemand op de dvd checken wat de precieze titel ook al weer was?)

donderdag 30 april 2009

TS Eliot


Het is alweer 10 jaar geleden dat ik Eliot's gedichten in mijn hoofd had alsof het mantra's waren. Vreemd, eigenlijk. Nog steeds betrap ik mezelf bij tijd en wijle op onbedoeld Eliot-achtige uitdrukkingen.

En met deze tekening komt het aantal posts voor 'karikaturen' op gelijke hoogte met 'filosofie'. Een teken aan de wand?

donderdag 23 april 2009

Peter Sloterdijk


De man spreekt in december op een ELIA-conferentie, dus ik heb geen volledige artistieke vrijheid. Maar ik ga ervan uit dat het hem geen lor kan schelen of ELIA-medewerkers artistieke hobby's hebben.

Voor de liefhebbers, hierbij nog een tweede versie - beter op papier, maar minder overtuigend op het beeldscherm:

Sleeping on a dead man's words

Ik blijf het onzin vinden dat de Volkskrant de halve pagina besteedt aan het verscheiden van Martin Bril. Maar ik slaap wel op een kussen waarop staat:


Je mist meer
dan je meemaakt

Helemaal
niet erg

donderdag 16 april 2009

donderdag 9 april 2009

Welzekerwaar!

Polylinguale kinderpoëzie? Naja, alsof mijn kindergedichten echt voor kinderen bestemd zijn...



Alors, alors!
Daar komt de Fanfarlo!
Is het niet wonderbaar?
Nee, 't is niet wonderbaar.
Het is zelfs gans normaal.

Maar daar, maar daar!
NON È POS-SI-BI-LE !
Welzekerwaar.
Dat is de grote Lustucru.
N'avez vous vu, n'avez vous entendu
celui qui mange les p'tits gars
c'est le grand Lustucru!
Der kleine Kinder frisst?
Das gibts doch nicht!

Welzekerwaar!

zondag 5 april 2009

Walter Benjamin & Charles Baudelarie, deux haschischins flâneurs des passages


Vier jaar geleden hield ik een presentatie over Benjamin en Baudelaire voor het vak The Artist as a Hero of Modernity van Josef Früchtl. Die presentatie begon met de portretten van Eliot en Pound, en het commentaar van Pound toen hij Eliot voor het eerst had ontmoet:

'He has actually trained himself and modernized himself on his own. The rest of the promising young have done one or the other but never both (most of the swine have done neither). It is such a comfort to meet a man and not have to tell him to wash his face, wipe his feet, and remember the date (1914) on the calendar.'

Waarbij het gezicht van Pound met een felle aristocratische heersersblik, en Eliot als neat and shy young man. Er was duidelijk iets veranderd in het beeld van de kunstenaar sinds Rimbaud met zijn ongewassen haar.
Het paper naar deze presentatie, Love to hate the modern world, staat op archive.org; de manier waarop daarin het portret van Baudelaire door Nadar besproken wordt in vergelijking met dat van Pound, Rimbaud en Eliot vind ik nog steeds interessant.
(En terecht werd vanuit het publiek werd opgemerkt, toen ik een zeker citaat van Benjamin over Baudelaire's dandyisme aanhaalde: 'he's talking about himself'. Het is niet iets waarover ik makkelijk praat.)


Als toegift, hierbij voorstudies van Benjamin en Baudelaire: