portrait of Gerrit Barnard, 2010. 100x120 cm, ink on paper.
Ik liep al tijden met het plan rond om op groot formaat te gaan tekenen. Vijf vellen peperduur 140x100 cm Maleis katoenpapier liggen nog steeds verwachtingsvol onder mijn bureau te wachten tot ik eens die stap maakte. De aanleiding, uiteindelijk, was een lunch op kantoor. Ik klaagde tegen Adina dat ik mijn eigen karikaturen zat was en eigenlijk alleen maar een trucje beheerste, dat vooral goed werkt bij oude mannen met rimpels.
"You should try drawing babies."
"Yuk."
"You're such a terrible person, Floris. I only talk about babies and you say 'yuk'."
"Stop talking about babies while I'm eating! I don't wanna think of shit and piss and snot over my surimi salad!"
"You're such a terrible person, Floris. I only talk about babies and you think of shit & piss."
...en die twee laatste zinnen zette ik op facebook, en kort daarop reageerde Pim Klaassen of ik niet een portret van zijn zoontje van 1 wilde maken. Bij voorkeur levensgroot of meer.
Terwijl ik dit schrijf, ligt naast me het tweede portret op reuzenformaat te drogen. Het kostte, zonder overdrijving, minder dan 10 minuten om het te tekenen - en dat is een tamelijk fysieke bezigheid, waarbij je met getrokken kwast rond de tekening loopt en naar beneden duikt om een paar halen te zetten.
Tien jaar geleden, voor hij voor een jaar naar de Filippijnen vertrok, maakte ik van Gerrit een portret met potlood op A4. Dat werd later het begin van een hele serie portretten van vrienden. Of mijn vrienden ook zitten te wachten op hun gezicht in 100x120 cm is nog maar de vraag. Het heeft in elk geval wel visuele impact.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten