Season's Greetings & the postcards project

This being my somewhat sardonic way of telling my friends that I love them and wish them all a happy 2012...
(Initially, I thought of calling it HOPE [2012])

The postcards project started two years ago with a digital Xmas card I made for ELIA. (I didn't like the idea of a company Xmas card at all initially, but I liked toying around with words & images.) Since then, it has branched out into voices from afar, word&image, and fading in and out of meaning. For the future, I'd still like to fill a wall with it (working title: The Wall) and make some sort of booklet (working title: Mein Stundenbuch). After that, it's probably time to come up with something new.

On blogging and reviewing

Over the past two years, I have been a festival blogger at six festivals, reviewed another few concerts, exhibitions and performances, and wrote for an e-zine on art and journalism. The first thing to say about this is that festival blogging is a very intense and extreme kind of fun. It requires you to see everything - or at least as much as possible - and be alert fulltime, to hurry from venue to venue, and sleep four hours each night at most because you have to do most of the blogging directly after the performance. This makes festival blogging a somewhat frantic and macho enterprise, with a readership that is generally limited, but it is also, in my view, the only way to do journalistic justice to a festival in full, rather than writing a pick-and-choose review of the highlights afterwards. I will probably have less time for this in the future (starting as a PhD student next February) but there are some observations from these two years of experience which are worth sharing because they are of a more general interest.

Slow Down Festival

Amstelpark, 15-18 December
Stukje dat eerder verscheen in hard//talk, de commentaarrubriek van hard//hoofd.

In het Amstelpark zat een vrouw onder een vilten kap en schreef een rol papier vol. Het miezerde die zondagmiddag, en de tekst die voor haar lag uitgerold verwasemde, maar zij keek niet op en ging stug door met haar écriture automatique.
In het Rietveldpaviljoen kraakte een meisje vier dagen lang walnoten met haar blote handen. Ik heb haar handpalmen naderhand niet gezien, die zouden toch flink beblaard moeten zijn, maar ook zij gaf geen krimp.
In het glazen huis lag een man in pak stokstijf op een voetstuk, en boven hem hing, met haar gezicht naar hem toe, een vrouw even onbeweeglijk aan touwen. Haar gezicht was niet te zien door het lange rode haar dat ervoor hing. In dezelfde ruimte voerden twee performers aan een weefgetouw Penelope’s Act op; de titel spreekt voor zich.

Hiatus. Habit's afterlife

Nog altijd branden we op zolder
stiekem lucifers en tellen de seconden;
ook atheïsten hebben rituelen.

Soms, om de zenuwen te testen,
pakken we de kop vast als de vlam
al bij het andere eind is.
Ademen zo min mogelijk.
We kijken in de vlam als Javanen.

Als de nood hoog is
knijpen we het vuur uit.

“Of course it hurts”
“What is the secret?”
“You ignore the pain”

De houtjes leggen we weer terug.
Ook atheïsten hebben zonden.