Uiteindelijk wordt alles erfgoed. Ook Phil Bloom. Ook reclame voor Van Nelle. Ook de inhoud van schuttersputjes uit WOII. En nu dus ook oude albums van The Ex, gestencilde anarchistische blaadjes met een oplage van 62, geen woning geen kroning, London Calling-buttons in de vitrine en “Beatrix spinaziekut” aan de museumwand.
Toch wringt het ergens, God save the Queen (kunst, kraak, punk 1977-1984) in het Centraal Museum Utrecht. Niet eens zozeer omdat de deelnemende kunstenaars ondertussen grotendeels establishment en dood zijn (wat wil je, met overvloedige heroïne en seks in de beginjaren van AIDS). En ook maar deels omdat een museum helemaal niet DIY is. (Kunst moet hangen, of het nou in een gekraakte school of in een tot museum omgebouwd klooster is.) Wat vooral wringt is hoe de underground school gemaakt heeft.
Was het opzetten van W139 en Aorta begin jaren ’80 nog een daad van praktisch idealisme, tegenwoordig hangt iedere Rietveldstudent in een projectspace in een leegstaand bankgebouw, zij het in American Apparel in plaats van lederjack en hanekam. Het doelbewust lelijke figuratieve modderverven waarmee begin jaren tachtig de schilderkunst terug in the picture kwam, is ondertussen geen statement meer maar een stijl: standard art school crap.
Laten we niet onnodig pissen op dat erfgoed: zonder de kraakbeweging was Amsterdam ook verHoogCatherijniseerd. De hanekammen zijn assymetrische retrokapsels geworden en no future heeft plaastgemaakt voor andersglobalisme, maar Paradiso, de Melkweg en recenter OT301 staan er nog steeds. (Of wat te denken van Occupy en Schijnheilig als erfgenamen - hoewel die met hun wereldverbeterende élan eerder provo's zijn?)
Maar wat God save the Queen vooral laat zien is hoe krampachtig die esthetiek van lelijkheid en DIY geworden is. De onderliggende boodschap is dat het niet om de werken gaat, maar dat je erbij had moeten zijn. Geloof het niet. De jaren ’80 waren grauw en depressief. Ga liever zelf wat doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten