Gezien: Casco, Amsterdam, 7 januari
vandaag op Theaterkrant.nl
Vijftien jaar geleden had jazzcomponist Eef van Breen een nachtelijk bijbaantje als postsorteerder. Een van zijn collega’s daar was Chapman, een politieke vluchteling uit Kameroen. Chapman had stijl, was serieus, vertelde zonder ironie dat hij geld spaarde om terug naar Kameroen te gaan en daar de revolutie te helpen brengen. Het maakte nogal indruk op de conservatoriumstudent, genoeg om er vijftien jaar later een ‘film zonder beeld’ aan te wijden.
Een film zonder beeld, voor alle duidelijkheid, is gewoon een live hoorspel, waarin met voice-over filmische effecten zoals close-ups en scène-overgangen worden opgeroepen. Het hoorspel in kwestie is zelfs bijzonder live: er worden speakers gebruikt, maar alle geluidseffecten worden ter plekke gegenereerd, ook de voetstappen, ook de regen, ook het ritme van schuivende enveloppen in het sorteercentrum, ook de knallen als de revolutie dan uitbreekt. Niks komt uit een blikje. Qua geluidsknutseltechniek een behoorlijke tour de force.
