Party in the Kitchen

Hard//hoofd online tijdschrift voor kunst en journalistiek, 21 januari

Afgelopen weekend in Frascati organiseerde Emio Greco | PC voor de tweede keer zijn Party in the Kitchen, een opmerkelijk evenement dat het midden houdt tussen een conferentie, een dansfestival en een voorproefprogramma. EG | PC is als dansgezelschap in Nederland tamelijk uniek omdat ze zich presenteren als onderzoekslaboratorium, reizende academie, discussieforum en interdisciplinair kunstencentrum ineen. Daarnaast blinken ze uit in aanstellerig gefladder in straksluitende doorzichtige jurkjes en glitterkostuums. Het Feest in de Keuken is dan ook zowel een spektakel van nieuwe vormen om dans te presenteren, als een parodie van hoe de toekomst van de kunst eruit gaat zien.

Young-Hae Chang Heavy Industries

Hard//hoofd online tijdschrift voor kunst en journalistiek, 17 januari

Al jaren word ik gefascineerd door de visuele impact die woorden maken, simpelweg omdat het woorden zijn. Poëziebundels koop ik niet en poëzieavonden bezoek ik hoogstens bij wijze van antropologisch veldwerk, maar hang een tekst in blokletters op en mijn aandacht heb je. Ik herinner me een bord op een Frans station, voie A, met een gigantische rode A, of het bord van een demonstrerende PVV’er: vrijheid JA, terreur NEE, in blauwe en rode blokletters - en ik lees, zoals zovele Amsterdammers, aandachtig de graffitikunst van Laser 3.14, al zijn de teksten meestal niet eens zo verschrikkelijk boeiend. We kunnen nou eenmaal niet laten om met woorden te spelen, zo zitten onze hersenen in elkaar. Die van mij in ieder geval.

Young-Hae Chang heeft vermoedelijk dezelfde fascinatie. Samen met Mark Voge is hij het kunstenaarsduo Young-Hae Chang Heavy Industries, die hectische, up-tempo video’s maken met alleen regels tekst en jazzmuziek op de achtergrond. De verhalen die in die video’s verteld worden zijn doorgaans absurd: zo is Das Erwachen der Mongoliden een variatie op Kafka’s Verwandlung waarin de verteller met een kater wakker wordt en er gaandeweg achter komt dat hij een Koreaan geworden is (“Wat is er met mijn gezicht gebeurd? Mijn neus is plat en mijn ogen zijn dicht, het lijkt wel alsof iemand me in elkaar geslagen heeft”) en houdt de grote leider Kim Jong-Il een toespraak over de zegeningen van orale sex in een communistische heilstaat in Cunnilingus in North Korea.

Over een passage bij Burckhardt

"Ganz Italien wettete, was geschehen werde, als [Piccinino] (1465) von einem Besuch bei Sforza in Mailand nach Neapel zum König Ferrante reiste. Trotz aller Bürgschaften und höhen Verbindungen liess ihn dieser im Castel Nuovo ermörden."

 "Was den Fürsten Italiens weiter helfen muss, ist immer Talent und kühle Berechnung [gewesen]. Ein Charakter wie derjenige Karls des Kühnen, der sich mit wütenden Leidenschaft in völlig unpraktische Zwecke hinein verbiss, war den Italienern ein wahres Rätsel."

Über die Kultur der Renaissance in Italien, Abschnitt I Kapitel 3, pp. 25, 14, Berlin: Knaur 1928

Het fragment van Burckhardt is zo interessant om wat het onbedoeld veronderstelt over handelingstheorie: het is mogelijk te gokken over de handelingen van een rationeel mens. Ferrante heeft goede redenen om Piccinino wel of niet te vermoorden; of hij daarover al besloten heeft vóór het moment dat anderen er over wedden, en of er onpeilbare causale mechanismen in plaats van doorslaggevende redenen aan zijn beslissing ten grondslag liggen, maakt voor de weddenschap niet uit. De uitkomst is onvoorspelbaar, maar de keuze is geen volslagen willekeur: dat blijkt juist uit het feit dat er twee duidelijke alternatieven zijn, ja of nee. De mogelijkheid dat Ferrante iets volkomen irrationeels zal doen, bijvoorbeeld Piccinino vernederen en hem dan toch laten glippen, kommt nicht in Frage; dat is meer iets wat Karel de Stoute zou doen.
Het zijn niet alleen alle andere Italianen, die gokken: de twee actoren om wie het gaat zitten evenzeer in de gok gevangen. Piccinino weet verdomd goed dat hij een risico loopt: waarom anders die allianties en borgtochten? En een uitkomst waar beiden profijt bij hebben is wel degelijk mogelijk: waarom zou Ferrante hem anders uitnodigen? Maar met alle redenen blijft de juiste keuze ondergedetermineerd. Dat is nou juist precies wat het een keuze maakt: als er doorslaggevende redenen waren, viel er niets te kiezen. En daarmee laat Burckhardt de paradox van de keuzevrijheid zien: iedere echte keuze is een onmogelijke keuze.