Springdance, 2012 (3): Het is maar kunst

Van 19-29 April is in Utrecht het festival voor hedendaagse dans Springdance. Ik volg het festival als deel van een masterclass kunstjournalistiek van het Domein voor Kunstkritiek.

Martin Creed: Work No 1020 Ballet

Akademietheater, 26 april

Work No 1020 Ballet is onmiskenbaar door een beeldend kunstenaar bedacht. Het bevat een punkrockband die zo van de kunstacademie had kunnen komen, als de leeftijd niet wat hoger lag. Vijf dansers die de vijf basishoudingen van het klassiek ballet uitvoeren als bewegende objecten. Een videoscherm op de achtergrond. En een zanger/spreekstalmeester die eigenlijk een performancekunstenaar is. Die laatste is Martin Creed.

Springdance, 2012 (2): Het goedaardige kabinet van Dr. McIntosh

Van 19-29 April is in Utrecht het festival voor hedendaagse dans Springdance. Ik volg het festival als deel van een masterclass kunstjournalistiek van het Domein voor Kunstkritiek.

Kate McIntosh, Untried Untested
Theater Kikker GZ, 24 april

Untried Untested van Kate McIntosh bevat ballonnen en bellenblazen. Toch is het allerminst een kinderspel, eerder een experimentele opstelling. De ballonnen zijn niet vrolijk gekleurd maar zwart, en ze sneuvelen al vroeg in de voorstelling. Het gebeuren speelt zich af op een immens vel pakpapier, een blank slate die aan het einde aan stukken gaat. Het opblazen van ballonnen wordt gebruikt als methode voor reanimatie. Zo wordt er tijdens Untried Untested nog meer doktertje gespeeld. Zelfs het bellen blazen gebeurt met behulp van een windmachine.

Springdance, 2012 (1): Broken Telephone

Van 19-29 April is in Utrecht het festival voor hedendaagse dans Springdance. Ik volg het festival als deel van een masterclass kunstjournalistiek van het Domein voor Kunstkritiek.

Sofia Dias / Vitor Roriz, A gesture that is nothing but a threat
Theater Kikker KZ, 24 april

Achter een tafel spelen twee mensen luidop broken telephone. Ze herhalen hun woorden en zinnen net zolang tot ze verhaspeld raken tot iets anders. Ze veranderen hun toon als de betekenis verschuift. “Open your eyes!” roepen ze het publiek toe (zat er iemand niet op te letten dan?) en dat wordt are you allright, all these parades, do you have a light, you’re so polite.

Als ze bewegen, is dat hoekig en formeel, in steeds verder gecompliceerde en verwarde patronen. Het zijn een man en een vrouw, mooie mensen maar totaal neutraal gekleed in shirts, jeans en sneakers. Zelfs als hun danspatronen elkaar zo kruisen dat de dansers langs elkaar heen strijken, zelfs als ze elkaar aankijken en uitdagen blijft dat een abstract gegeven.