Springdance, 2012 (3): Het is maar kunst

Van 19-29 April is in Utrecht het festival voor hedendaagse dans Springdance. Ik volg het festival als deel van een masterclass kunstjournalistiek van het Domein voor Kunstkritiek.

Martin Creed: Work No 1020 Ballet

Akademietheater, 26 april

Work No 1020 Ballet is onmiskenbaar door een beeldend kunstenaar bedacht. Het bevat een punkrockband die zo van de kunstacademie had kunnen komen, als de leeftijd niet wat hoger lag. Vijf dansers die de vijf basishoudingen van het klassiek ballet uitvoeren als bewegende objecten. Een videoscherm op de achtergrond. En een zanger/spreekstalmeester die eigenlijk een performancekunstenaar is. Die laatste is Martin Creed.

Het is kunst, dus de muziek hoeft niet echt te rocken. Het is kunst, dus de dansers mogen als rekwisieten gebruikt worden om alleen kleuterballetlesbewegingen uit te voeren. Het is kunst, dus de teksten bestaan uit hogere onzin: “I wasn’t thinking about you / because I couldn’t think about you / I couldn’t think about you / because I had never met you / but I was practicing”. En het is hilarisch. Martin Creed is een exuberante figuur met rode krullen en een bolhoed op, die een Schots accent veinst en een shitface opzet als hij diep moet nadenken. Want kunst mag geinig zijn.

Ik had Martin willen vragen of hij niet op mijn verjaardagsfeestje wil optreden, maar daar is het toch net iets teveel kunst voor. En dat is precies het probleem. Op een zaterdagavond in een kraakpand of project space zou Work No 1020 Ballet een geweldige happening zijn. Maar in de theaterzaal wordt die het-is-maar-kunst-houding toch net iets te blasé. Martin Creed zelf geeft ook de voorkeur aan een galerie boven een theater, want daar kunnen mensen tenminste staan, een drankje halen en in en uit lopen. Het publiek lijkt er geen last van te hebben en zich wel te amuseren. Dat zegt ook wel iets over de zelfgenoegzaamheid van avantgarde danspubliek.

Uiteindelijk is het beste deel van de voorstelling het nagesprek. Dat is uitzonderlijk, want nagesprekken zijn doorgaans vreselijk. Maar wat een charmeur, wat een causeur! Je vraagt je af waar hij die dansers en die band nog voor nodig heeft. It’s okay, Martin. Let’s grab a beer.