vrijdag 4 mei 2012

Duitse Mandarijnen

Duitse Mandarijnen is een tamelijk lang en bombastisch gedicht dat ik in 2007 schreef terwijl ik bezig was met mijn scriptie over Bildung, en na lezing van Fritz Ringer's The Decline of the German Mandarins. Het is de neerslag van een reis naar Polen en bezoek aan Auschwitz in 2002, een interrailtocht door Duitsland in 2004, en mijn preoccupaties uit de tijd (2000-2007) dat ik filosofie studeerde: Donald Davidson, Hanns-Georg Gadamer, Ezra Pound, en Duitsland rond 1800. Ik had het eigenlijk voor de bureaula bestemd, maar vijf jaar later en na een paar kleine aanpassingen maak ik me niet zo'n zorgen meer over de tekortkomingen. Ik zie het vooral als het product van "a former me".



Duitse Mandarijnen
(2007)


Niemand weet precies waarom de klojo’s kwamen
Misschien is dat nou juist waarom het klojo’s zijn

Ze kwamen omhoog uit de arische aarde, waar de
Duitse mandarijnen bloeien, tussen de
kruit- en bierdamp, en stapels waardeloos geld

over de brug met de vierentwintig beelden en langs
de Humboldt-universiteit naar de Brandenburger Tor!
Daar komen de plurken

“Das ist nun achtzig, oder nein, beinahe fünf-
und-achtzig Jahre her, in Breslau…”
Toen kwamen de klojo’s, maakten mensen dood
en tachtig jaar later, in april in de bergen
vertelde de Poolse professor mij:
“Lemberg,
We never really got over the loss of Lemberg”
“Well you got Breslau”

Het begon misschien al in Mannheim
in 1819, met Karl Ludwig Sand
Hier! Du Verräter des Vaterlandes!
Sand met zijn engelengezicht

Als de geschiedenis leert door vergissingen
dan was dat een uiterst leerzaam moment

Werner Jaeger, in Harvard, vertelde aan Donald Davidson
avond aan avond over de grote tovenaars
van de Duitse filologie
en hun leerlingen die groot werden en leerlingen kregen
Jaeger zelf had een dochter die stil was en mooi mollig

Dus ging Donald Davidson liever het leger in en werd later taalfilosoof
In a theory T for language L, “snow is white”
if and only if
snieg jest bialy!

Nog kleeft de geur van gebakken mens
aan ons geweten, al hadden wij dan part nog deel
aan wat gebeurd is –
we hebben de ovens niet gestookt, en zelfs
het vet niet van ons lijf geschrobd met Jodenzeep

Maar voor de poort van Birkenau was een aardappelveld
met een man, een paard en een ploeg
en deze drie ploegden
Godbetert, ik dacht aan Roland Holst

En de professor uit Krakau
zei dat Polen in het midden van Europa lag, geografisch en demografisch
“We moved a hundred miles westward”

“There is a place over here called Mickiewicz’s waterfall”

“Ah, Witkiewicz, Witkacy,
you will see his grave today when we get to Zakopane
although he is not in there”

The man from world war zero and his wife
the alligator skin woman
Het gezicht zonder gezicht in Ieper
De gruwelen van de geschiedenis
gedijen zeer goed in de arische aarde

Kisten vol Duitse mandarijnen in het laadruim
that come all the way from Germany

Twee maquettes in het museum in Magdeburg
van de verovering door Tilly en het bombardement
vanaf de kerktoren ziet het er nog steeds hetzelfde uit:

weg

Dat heeft de geschiedenis niet gedaan
alsof de geschiedenis een clown is die met lucifers speelt
Dat hebben de klojo’s gedaan
en de ploerten
en de plurken
hebben het laten gebeuren

Ezra Pound in zijn kooi, in het on-
ophoudelijke licht van de schijnwerpers, Confucius lezend
en later achter de schrijfmachine
heeft het laten gebeuren

De grijnzende plurken, met wijd-
opengesperde ogen
lurkend aan de blaaspijp van de waanzin
hebben het laten gebeuren
Daar komen de klojo’s
je kunt wel zien dat ze niet goed snik zijn

Vous le connais lecteur ce monstre delicat
Soleil! Je viens te voir pour la dernière fois

Wij waren nog niet geboren
we hebben het laten gebeuren
vanaf de kleuterklas geleerd dat racisme slecht is en
dat mosterdgas brandt op de huid
dat de holocaust echt gebeurd is

En wat resteert is een berg schoenen
en 1850 kilo menselijk haar
Het ziet er inderdaad uit als een berg schoenen en een grote hoop haar
Nog kleeft het stof aan onze handen

L’infâme boche êut ravagé Louvain
Le libraire est en feu
Daar komen de plurken

De donder slaat
Daar komen de klojo’s
De bibliotheek brandt
As op ons hoofd dat we dit hebben laten gebeuren
As op onze haren
Staub des Lernens op de Duitse mandarijnen

In dit open veld, waar de wind waait
is de afwezigheid pijnlijk. In dit
schoorsteenveld. Hier groeien de schoorstenen
uit de grond. Je ruikt hier
geen brandlucht. Je voelt hier
het zonlicht. Je proeft hier
de lucht van de uitwerpselen niet, hoort
geen treinen. Het spoor
houdt op. Er schijnen
geen schijnwerpers meer, als de nacht valt.

In dit open veld, waar de wind waait

Dat heeft de geschiedenis niet gedaan
en Wilhelm von Humboldt ook niet
dat heeft de geschiedenis niet geweten
alsof het een groot alwetend iets is dat dingen doet en weet
Dat hebben de klojo’s gedaan
De schijnwerpers hebben het laten gebeuren
met grote waanzinnige ogen keken ze toe
Als de geschiedenis leert door vergissingen
waren dat uiterst leerzame momenten

Aber Herr Wilhelm von Humboldt
kannte das Paradigma von 33 Sprachen
und hat nie ein Mensch etwas übles getan!

“There is therefore no such thing
to be learned, mastered, or born with”
Maar er valt altijd nog een café te behangen met de Grande Larousse

Toen Königsberg veroverd werd
moesten de inwoners tussen de puinhopen blijven
Niet meer dan een kwart overleefde

Maar er valt altijd nog een kerkhof te ruimen Zum Ewigen Frieden

De tijd is een groot blok iets met insecten eronder
Haal het weg en de geschiedenis is het blok dat weg is

Maak de klojo’s dood anders maken ze mensen dood
Wat rest is stilte als de klojo’s zijn doodgemaakt

En in de tijd die rest
de grote jukebox van de geschiedenis te laten ratelen,
tabak van de waanzin te maken, en de klote oorlog
in een goed verzegelde kist af te zinken in de poel der necrofielen
Misschien dat dan
de stank eens weg trekt, ook al hebben we
de donder laten donderen, en het met de demonen
in het kolenhok op een akkoordje gegooid
Misschien dat dan de klojo’s niet meer komen
ook al weet niemand precies waarom

Maar de muziek in Breslau
“Nochmals, bitte, nochmals!”

De tijd is niet thuis

Geen opmerkingen: