More self-referential empty landscapes

It seems like I hit upon something new in my previous post. Here are some more experiments in the same vein:

Landschap met Toelichting

Kunstkritiek in het internettijdperk

stuk dat eerder vandaag verscheen in hard//hoofd online tijdschrift voor kunst en journalistiek

De journalistiek staat onder druk, en de kunstkritiek vormt geen uitzondering. Al is het, zolang ettelijke bijlagen en tijdschriften worden gevuld door integere en intelligente mensen, onzin om van een ‘crisis in de kunstkritiek’ te spreken. Maar vernieuwing in het genre blijft uit. Terwijl de kunstpraktijk in toenemende mate de grenzen van de disciplines overstijgt of negeert, is de kunstkritiek nog steeds langs precies die grenzen verkaveld. Terwijl het gezag van critici afneemt – hun rol verandert van schiften en oordelen in commentaar langs de lijn – gaan ze unverfroren door met recensies schrijven. Terwijl de krantenjournalistiek wanhopig probeert aansluiting te vinden bij het internettijdperk, volgt de online kunstkritiek nog steeds hoofdzakelijk het dode-bomen-model: vrijwel alles dat geschreven wordt, past nog in een afdrukbaar format. Als er Iets Nieuws nodig is, zal dat van Het Web moeten komen. Maar is dat te verwachten?

Moeder Overste speen ons jenever

(Ik heb via facebook per opbod verkocht aan wie ik dit gedicht zou opdragen. Truus Ophuysen bood € 15 om het op te dragen aan haar kleinzoons. De inhoud kende ze nog niet.)


Moeder Overste
troost de levenden
leg een dekentje over de doden

  O zij regeert met een liniaal van staal
  maar Moeder Overste houdt van ons allemaal
  zij stopt de onnozelen op sterk water
  Moeder Overste slaapt alleen
  het laatste uur van de nacht

Moeder Overste
speen ons jenever
voed ons met rekenen en taal