Artikel 4

Vandaag in De Internet Gids, als deel van de serie De Grondwet Variaties ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan van de NL grondwet.

Artikel 4: Iedere Nederlander heeft gelijkelijk recht de leden van algemeen vertegenwoordigende organen te verkiezen alsmede tot lid van deze organen te worden verkozen, behoudens bij de wet gestelde beperkingen en uitzonderingen. 

Aan eenieder die in deze laaglanddelta
is geboren en getogen of daar lang genoeg woont
behoudens zij die simpel zijn of geen
rood boekje bij zich dragen

LAAT HET BEKEND ZIJN

Dat zij hun volkswil kunnen komen afgeven in onze scholen en buurthuizen
eenmaal per vier jaar behoudens herindelingen of breuken
Dat zij hun volkswil kunnen komen afgeven
middels een wit papier met een rode stip
opdat hun stem gehoord wordt in de betreffende
Algemeen Vertegenwoordigende Organen
in de gemeente provincie het Koninkrijk der Nederlanden
in heel Europa het waterschap en als zij in een stad
wonen ook in de deelraad

LAAT HET BEKEND ZIJN

Een handleiding in haat

Gisteren op hard//hoofd voor de HAATweek. Met een treffende illustratie van Anna Berkhof.


A.

1.
Zoek de Liefde.
Indien geen liefde
verbeeld je de liefde.

2.
De Plurk. Want zonder de plurk
geen haat. Laat hem bij voorkeur
een beetje dom zijn.

3.
Breek hart. Niet zo hard
dat je eraan doodgaat
maar wel zo dat het pijn doet.

4.
DOOD de plurk.
O nee we leven in een rechtsstaat
& ik heb geen pistool.

5.
Verbeeld je
hoe je het hoofd van de plurk
in een kaasrasp ramt.

6.
Besef de vergeefsheid van alles.
Dit maakt de haat niet minder,
wel zoeter.


B.

Aangezien je het haten niet laten kan,
zoek dingen waarbij het geen kwaad kan.

Haat Kaninefaten. Ze waren volgens Tacitus
minder dapper dan de Bataven.

Haat reuzenkraken. Het wordt betwist of ze bestaan
maar het is vast naar om ze aan te raken.

Haat potentaten. Haat representanten
van het grootkapitaal. Het zal ze Siberisch laten.

Groeten uit het Vreemdelingenlegioen

Vandaag in hard//talk, de actualiteitenrubriek van hard//hoofd

Er is een vreemdelingenlegioen neergestreken in Amsterdam-West. Sterker nog, lezers van hard//hoofd die in West  wonen zijn er waarschijnlijk deel van. Tenminste, als je de beeldspraak van Roel Griffioen letterlijk neemt (“De Creatieve Klasse als Vreemdelingenlegioen”, Rekto:Verso no. 60). In Amsterdam-Oost zit er trouwens ook een.

Eigenlijk is het geen nieuws. De analyse die Griffioen geeft is bekend: ‘jonge creatieven’ strijken neer in buurten buiten het centrum, beginnen er start-ups, galeries en pop-up-stores, gevolgd door koffiebars en designwinkels, maken zo de buurt hip, drijven de huizenprijzen op en verdrijven de oorspronkelijke bewoners. Een fenomeen bekend als ‘gentrification’. In dit geval geholpen door woningbouwverenigingen die goedkoop ruimte beschikbaar stellen, het gemeentelijke Bureau Broedplaatsen en de idealistische leegstandsbestrijdingsorganisatie Urban Resort. Dit zijn allen, volgens Roel, naïeve handlangers van het neoliberalisme en afbrekers van de welvaartsstaat.

Nogmaals, maar dan anders

Over het redigeren van muziek  
Vandaag op Muziekvan.nu


De jonge componist Gagi Petrovic pleitte onlangs voor meer eindredactie in de hedendaagse muziek. Het komt namelijk nog teveel voor dat een partituur gewoon bij het ensemble ingeleverd en vervolgens uitgevoerd wordt, ook al hangt het nog aan elkaar van stopverf en losse draadjes. Je zou denken dat daar zo langzamerhand toch eens verandering in zou komen, met een hele generatie pro-actieve uitvoerders en een half dozijn nieuwe band-achtige ensembles in de laatste paar jaar, maar blijkbaar vormen die nog steeds de uitzondering. En inderdaad, er gaat geen concert voorbij zonder dat ik denk: haal hier ‘ns wat noten weg of zet dat eens wat duidelijker aan. Film- en theatermakers redigeren ook (al noemen de eersten dat ‘montage’) en aan een partituur kun je makkelijk nog wat sleutelen. Dus waarom niet? En wie nog twijfelt, moet maar eens het manuscript van The Waste Land lezen.

Toch is die twijfel te begrijpen. Zoals iedereen die iets creatiefs doet weet, is eindeloos sleutelen geen substituut voor een goed idee of gelukkig toeval. Pierre Boulez heeft er een slechte gewoonte van gemaakt zijn werk op te vatten als ‘work in progress’ en te blijven herzien, soms wel vijf decennia lang. Dat heeft bij Dérive 2 en Explosante-Fixe  vooral geresulteerd in méér overbodige noten. Dan liever het beknopte Dérive 1 en het relatief weinig gereviseerde Le Marteau sans Maître.

Het Lied van de Wilde Panda

Gisteren droeg ik samen met andere hard//hoofders in Antwerpen voor op het olijk genaamde feest Will de Panda. Voor de gelegenheid heb ik dit oud-Chinese manuscript opgedoken. Germanisten zal het opvallen dat deze tekst opvallende gelijkheid vertoont met het achtste-eeuwse Hildebrandslied. Wat dit zegt over Chinees-Duitse cultuuruitwisseling in de vroege middeleeuwen is nog moeilijk vast te stellen. Wel is het opzienbarend dat generaties van letterkundigen deze connectie hebben weten te negeren. Wellicht is er sprake van moedwillige geschiedvervalsing.

Het Lied van de Wilde Panda

“Er is me verteld dat mijn vader een panda was.
Dat verbaast me niet echt want ik heb zelf ook een zwart-witte vacht.
Maar ik ben opgevoed door de mensen, die hebben me een stropdas omgedaan.
En jij in je pandapak, wie denk jij dat je bent?”

“Ik ben de Wilde Panda.
Lang geleden trok ik door heel China
alsof het van mij was; overal groeide bamboe.
Toen wilden ze ons verschepen naar New York, in het kader van de pingpongdiplomatie.
Toen heb ik me maar aangesloten bij het Wereldwijde Pandabevrijdingsfront.
Er is me verteld dat mijn zoon is opgevoed door de mensen.”