Political voodoo

Poem I left unfinished in 2006, inspired by an article I read about poultry processing systems that automatically and hygienically 'process' (kill, pluck, skin, and cut up) up to 2.500 chickens an hour.

I.

Fat man chicken soul goes in a dark cloak
J. Edgar Hoover hunting witches at night
hunting lost chicken souls political voodoo
J. Edgar Hoover hates the communist party

This is the big machine here you are measured
headless dead chicken souls naked on hooks
chops off your chicken head sucks out your organs
shakes off your feathers evil communist gooks

Only blue light here chickens can’t see that
puts them to sleep while the fat man goes in a dark cloak
J. Edgar Hoover is the ghost in the machine

What is that lost soul over there that is your lost soul
that is your live heart held up to the sun

Fat man chicken soul political voodoo
here it is dark in the dark it is dark
red hot chicken soup comes out of the big machine
supermarket chicken wings and lost souls in tins

Hoe ik van videokunst leerde houden

Vandaag in hard//hoofd

Charles Atlas, Nevada (1974)

Lang heb ik een hekel gehad aan videokunst.

De reden daarvoor is heel eenvoudig: het duurt zo lang. De gemiddelde museumbezoeker, zoals bekend, kijkt zeven seconden naar een kunstwerk. Zelf scoor ik als semiprofessionele kunstvreter hoger, maar mijn manier van kijken is allesbehalve rustiger. Ik been rond, draai om, pik impressies op, loop lijnrecht af op wat me aanspreekt, kijk vanuit verschillende hoeken, bedenk wat voor variaties er op dit beeld mogelijk zijn, loop door, of terug. Als er geen irritante andere museumbezoekers zijn, doe ik dat het liefst met dansante bewegingen. Het is een manier van kijken die zich slecht verdraagt met videokunst. Als ik geen onmiddellijke inschatting kan maken of iets het nader bekijken waard is, word ik ongeduldig. Passief kijken is niet mijn ding.

En toch zijn de tien beeldende kunstwerken waar ik het langst naar gekeken heb allemaal videowerken. De reden daarvoor is even eenvoudig: je moet wel, als je ze echt wilt zien. Curatoren kunnen me een groot plezier doen door er meerdere naast elkaar op te stellen, zodat ik kan zappen. Dat levert bij de meeste werken een interessantere kijkervaring op dan aandachtig stilstaan, en zo hoef je niet al te veel tijd te verdoen om toch begin en eind mee te krijgen. De vergelijking is niet helemaal eerlijk, want natuurlijk heb ik langer naar de meeste theaterstukken, dansvoorstellingen en bioscoopfilms gekeken dan naar kunstvideo’s. Dat schilderijen stilstaan is hun schuld niet. Maar sowieso heeft het een tijd gekost voor ik naar video’s wilde kijken. Met filmpjes op de sociale media moet je me nog steeds niet lastig vallen.

Dat ik van videokunst heb leren houden, komt niet door een andere manier van kijken. Het komt doordat videokunst indringender is. Het spreekt meer zintuigen aan, het ziet er niet steeds hetzelfde uit, opeenvolgende beelden bevatten meer informatie dus kan de maker er complexere inhoud in kwijt. Dat klinkt triviaal maar het duurde vijf jaar voor ik er achter kwam. Toen ik mezelf in 2010 tot ‘recensent interdisciplinair’ bombardeerde, was ik pas halverwege dat inzicht. Nog steeds moet ik me vaker wel dan niet dwingen om aandachtig te blijven kijken – maar ook, soms tegelijkertijd, dwingen om nu eens weg te gaan. Dat maakt de ervaring des te intenser, maar het blijft een merkwaardige liefde. Videokunst vraagt net iets meer onderwerping van de kijker dan ik bereid ben op te brengen.

Dessiner la vie moderne

Eerst zag ik een meisje met een stuk deegwaar in haar mond haar fiets losmaken. Toen zag ik een kind met een croissant in een kinderzitje. En dat was het begin van een serie. Hipsters zouden hier een smartphone voor gebruiken, maar blijkbaar leef ik toch ergens in de eeuw van Constantin Guys.

 

Joys of Scholarship

For a while now, I have been posting anecdotes and images from the history of scholarship on facebook under the hashtag #joysofscholarship. As the collection has been growing steadily, I have now started a page to collect my clippings: Joys of Scholarship. Everybody with even a slight taste for bookdust is invited to contribute. As a pet image, I have chosen Oannes, the Babylonian deity with the head of a fish and the body (or voice) of a man, who rose out of the sea to teach mankind the arts and sciences.

https://www.facebook.com/Joysofscholarship

(Anthony Grafton describes how 16th century scholarly superstar Joseph Scaliger encountered him in a 9th century world chronicle quoting Berosus' Babyloniaca: "Traditions of Invention and Inventions of Tradition in Renaissance Italy: Annius of Viterbo" in Defenders of the Text, pp. 76ff.)

Two versions of Philip Glass

Actually the first one was already a very fast one (< 3 mins). But I felt it worked even better without the ears&mouth. So I cropped that out. Which one do you prefer?