Puristen zullen wel vinden dat je de video's van Andy in hun geheel moet uitzitten, om door de eentonigheid bedwelmd te worden. Om dat makkelijker te maken, heeft het Stedelijk voor zachte ziteilandjes met ronde vormen gezorgd. Voor wie niet van saaie dingen houdt (Warhol: "I like boring things"), zorgt de tentoonstelling Andy Warhol. Other Voices, Other Rooms ook voor voldoende mogelijkheid om jezelf doelmatig te desoriënteren. Een van de zalen is namelijk volgehangen met transparante schermen waarop de films van Andy vertoond worden, die je dus van voor en achter kunt bekijken en als je een beetje gebruik maakt van de spiegeling in die schermen ook nog door elkaar heen. Het kunstwerk in het tijdperk van zijn digitale reproduceerbaarheid: drie jaar geleden was zo'n beeldendoolhof nog niet mogelijk geweest. Voor extra sfeer zorgt de Velvet Underground: een van de video's met soundtrack is van hun repetitie.
Arme Edie Sedgwick. Grote onschuldige ogen, spilziek, nymfomaan, in and out of rehab, overdosis met 28. Face: een video van tweemaal Edie, voor een tv met opnames van haar gezicht. Meervoudig eetgestoord, ook dat nog. Een aantal foto's die toch minder bekend zijn geworden dan de Marylin's en Mao's. Halve herontdekking als stijlicoon, getuige de links die haar naam oplevert (niet alleen naar mode-, maar ook naar homosites.) Chelsea Girls. Ciao! Manhattan. Poor Little Rich Girl. Een jaar in de factory. En dat was het dan. Melted into the silver screen.Om op de tentoonstelling terug te komen: veel kennen we natuurlijk al. Het was geen slecht idee geweest om ook wat van het vroege werk van Warhol als reclamemaker te tonen. Of een reconstructie van de factory. Ronduit stom is de kabine met al het tv-werk van Warhol (onder te verdelen in Warhol TV, zijn eigen halfuurtje op de kabel, en Fashion, interviews met modemensen). Die had toch echt kleiner gekund. Grappig, maar niet onderhoudend zijn de nissen waar je in kunt gaan zitten om Andy's tapeopnamen te horen.
Beklemmend zijn de films waarop mensen een uur lang voor de camera moeten zitten. Het is niet iets wat je thuis kunt nadoen met de spiegel.
Het podium waarop de bezoekers zichzelf kunnen laten filmen blijft het grootste deel van de tijd leeg. Kinderen gaan nog wel voor de camera staan, en om mee te doen hun ouders ook, maar je kunt er moeilijk gaan strippen, voordragen, dansen of performen. Daarvoor lijkt het museum toch te weinig op de factory. Dus blijft dat podium goedbedoeld, maar obligaat.
De museumshop is for the time being omgedoopt tot Warhol Shop. Dat werkt wel.
Zien? Ja. Pak dan meteen het restant van de tentoonstelling over videokunst op de etage eronder mee. Marina Abramovich danst met een masker op, en verder niks om haar lijf. Totaal de-erotiserend. En kijk naar de weirde sculpturen van Heringa/Van Kalsbeek, onder de titel Cruel Bonsai. Wel 3,50 bijbetalen, zolang de Warholtentoonstelling loopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten