Ik nam vandaag deel aan een gepolitiseerde hardloopwedstrijd, en bezocht vervolgens een gepolitiseerd concert. Dat laatste is niet zo vreemd (die nieuwe muziek-mensen hebben altijd geld te weinig, dus als ze een politicus hun hol in weten te lokken laten ze het horen ook) maar hardlopen lijkt toch een tamelijk unpolitische bezigheid, zelfs nu het kabinet vindt dat we collectief te dik worden.
Wat was het geval?
In de strijd tegen het nationale overgewicht heeft de gemeente ervoor gezorgd dat rond de Sloterplas het 'rondje Sloterplas' is aangelegd, een geasfalteerd traject met handige strepen die om de 200 meter de afstand aanduiden. Dat traject werd een half jaar geleden ook al voor een hardloopwedstrijd gebruikt, en ik weet niet hoe lang het er toen al was, maar om het oude nieuws te vieren werd wethouder Gehrels uitgenodigd om een vijf meter hoge champagnefles-ballon te ontkurken.
De website van het stadsdeel meldt (onder de kop 'Vogelaar en Gehrels openen rondje Sloterplas'):
Voor deze feestelijke gelegenheid zullen ook veel Amsterdamse politici, waaronder Marijke Vos, Tjeerd Herrema, Maarten van Poelgeest en Lodewijk Asscher en een aantal corporatiedirecteuren aan de start verschijnen. De drie betrokken stadsdeelwethouders Sport Achmed Baâdoud, Tys de Ruijter en Paulus de Wilt zijn ook van de partij.
Ella Vogelaar kon er echter toch niet bij zijn, omdat zij politiek beladen uitspraken moest doen in Buitenhof.
Als de uitslagen en foto's online staan, ga ik eens uitzoeken wat er nou op de shirts van GroenLinks stond (sympathieke slogans ten behoeve van mens en milieu, geloof ik, maar waarom shirts met mouwen?) en wie die ene rappe GroenLinkser was.
Voor een kritische noot zorgde de lokale SP. Na een aantal postmoderne maar toch mooie nieuwbouwprojecten in de omgeving van de Sloterplas (quasikastelen vol luxeappartementen) wil het Stadsdeel nu ook een plekje voor zichzelf aan het water. D66 en SP zijn het daar niet mee eens: uitzichtbederf, geld in het water gooien en er staan genoeg kantoren leeg in de buurt, zegt de SP, ondemocratisch en bovendien ontstaat er een parkeerprobleem, voegt D66 toe. Derhalve tomaatspandoeken en petities.
Zo unpolitisch is hardlopen trouwens ook niet, als je kijkt naar de aandacht die de hardloophobby van minister Verburg krijgt in vergelijking met de pentekenhobby van Balkenende. Gerda loopt dan ook een verdienstelijke 3:22 op de marathon.
Of denk aan de CDA-campagne met een over het strand hollende Jaap de Hoop. Mooie looptechniek, maar zijn enige resultaat op uitslagen.nl (1:27:11 voor 10 Engelse Mijl) rechtvaardigt die campagne toch niet.
Joschka Fischer, de grootste politiseur van het hardlopen, is ondertussen weer net zo dik als voor hij ging sporten.
Wat het gepolitiseerde concert betreft. De stichting Donemus en het Fonds voor de Scheppende Toonkunst vierden dat ze 60 resp. 25 jaar bestonden en binnenkort ophielden onder die namen te bestaan. Het 'Huis van de Muziek', waar ik het eerder over had in het verslag van de Gaudeamus Muziekweek, heet ondertussen 'Plus', en minister Plasterk werd te verstaan gegeven dat die plus vooral ook budgettair moest worden opgevat.
Plasterk redde zich er goed uit door te vertellen dat in de cabaretclub uit zijn studententijd elke woordspeling betaald moest worden met een gulden in de pot, en dat men daar regelmatig van uit eten kon. Bovendien, stelde hij, de overheid heeft slechts een dienende rol, de componisten moeten zelf hun noten zetten.
Jan Wolff manoeuvreerde zich in een lastige positie door het concert in te leiden met een pleidooi voor 'niet naneuriebare muziek'. Moet je natuurlijk net hebben dat Sander Germanus in Lunapark een collage van deuntjes maakt, die met onverwachte afbrekingen en lekker veel kwarttonen ontregeld wordt, en dat Louis Andriessen in Y Después Beethovens negende omzet in een melancholisch liefdesliedje van Lorca. Een krachtig stuk trouwens, dat alleen makkelijk na te neuriën is totdat het Beethovencitaat ophoudt.
Niet na te neuriën, en ook niet na te trommelen trouwens, is het negendelige Self-portrait with Percussion van Klas Torstensson. Slagwerkster Peppie Wiersma loopt heen en weer tussen vier verschillende opstellingen, pingelt op een vibrafoon, roffelt op trommels, slaat op koeienbellen, strijkt met een strijkstok langs bekkens en klankschijfjes (die heel lang blijven doorklinken), geeft een mitrailleursalvo op houten kastjes en doet ook nog iets dat op het geluid van een schuurspons lijkt.
Ter besteding van de subsidie werd een boekje uitgedeeld, onder de titel 'Muziekfeest/Feestmuziek', waarin naast het programma ook voor- en achteruitgekeken werd. Daarin ontbraken de scherpe noten niet: het Fonds was in de nieuwbouw- en bestuurs-chutzpah beland en daardoor bijna gefailleerd, en Donemus werd ook wel aangeduid als 'dooie mus' omdat het de belangen behartigde van componisten die allemaal in dezelfde vijver visten. Dit moet door het samengaan met Gaudeamus beter gaan, omdat Gaudeamus internationale opdrachten kan geven en daarmee ruiltjes gepleegd kunnen worden.
Maar lieve redactie, waarom zijn de tekeningen in dat boekje zo lelijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten