Als het over mijn generatie gaat, moet ik altijd denken aan Roger Daltrey van The Who, die tijdens de Ground Zero-concerten My Generation stond te zingen. 37 jaar na dato, en met kort haar. Inderdaad, Roger, your generation.
Deze maand werd niet alleen 9/11 herdacht, maar ook het twintigjarig bestaan van internet. Je zou er haast sentimenteel van worden, als je tenminste vergeten was dat internet vóór 2000 behalve traag ook vooral heel saai was. Moeten we dan nu met hard//hoofd onze verjaardag gaan vieren, als internetgeneratie die volwassen is geworden in de schaduw van geen torens?
Each man is a patriot of his own age. Het heeft nou eenmaal weinig zin om tegen tegenwoordig te zijn: of je nou dweept met het verleden of droomt van De Toekomst, daarmee maak je jezelf altijd een tweederangs versie daarvan. Maar daarom hoef je je identiteit nog niet te ontlenen aan een aangevreten stuk fruit op je laptop. Wat dat betreft geldt voor generatietrots hetzelfde als wat Schopenhauer over nationalisme zei: Het wordt vooral beleden door mensen die zelf niet zoveel hebben om trots op te zijn.
Het is natuurlijk fijn dat we allemaal via internet verbonden zijn, maar het medium is nog altijd niet de boodschap geworden, laat staan hetgene dat ons maakt wat we zijn. Hoe experimenteel hard//hoofd soms ook is, er is nog altijd ouderwetse redactie bij nodig, en die leuke filmpjes van onze videoredactie zijn vooral ook hard werk. Al vul ik een blog, staat dit stuk in een e-zine, en betaal ik de huur door een website en newsletter bij te houden, van de term Generation 2.0 gaat mijn hart niet harder kloppen. In 2004 kocht ik mijn eerste mobiele telefoon. Die heb ik nog steeds.
My Generation was overigens in 1965 een hit onder de mods, een subcultuur die zijn naam had afgeleid van “modernists”. Zoek ze maar op in wiki. Het zijn net hipsters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten