Semidandy

eerder vandaag op hard//hoofd, ter gelegenheid van de modeweek aldaar.


In 1999, gegrepen door allesverzengende Sturm und Drang en Weltschmerz, liet ik mijn haar lang groeien en kocht een statige zwarte herenjas. Sindsdien zijn er regelmatig vragen gesteld over mijn hoeden, zijden sjaals en getailleerde overhemden met manchetknopen, en daarop heb ik altijd ontwijkende antwoorden gegeven. Het wordt tijd dat ik eens uit de kast kom. Ik ben een dandy.

Dat zal voor wie mij kent niet echt als een verrassing komen. Toen ik zeven jaar geleden bij Cultuurfilosofie een presentatie hield over Baudelaire, Benjamin en het Dandyisme, werd in de zaal opgemerkt: “He’s talking about himself”. Ik geloof dat ik toen mijn beige pak met de brede revers droeg. Dat pak heb ik nog steeds.

The guy who stopped procrastinating

Kunst en het Balinese Hanengevecht

Mijn essay voor de Prijs voor de Jonge Kunstkritiek nu ook op hard//hoofd. Met een andere titel maar verder niet ingrijpend gewijzigd. Wel met illustraties (en zonder de rare ingrepen van de vormgeefster van de PvJKk). Alleen de laatste alinea vind ik nog steeds niet overtuigend.

http://hardhoofd.com/2013/01/16/essay-kunst-en-het-balinese-hanengevecht/

Ben Lerner

Illustratie bij het interview door Rutger Lemm in hard//hoofd. In 2 minuten op een rondslingerend bibliotheekbonnetje omdat het "een spoedgeval" was. Hier de oorspronkelijke versie waar je nog vagelijks de letters op het bonnetje kunt lezen; in de gepubliceerde versie zijn die weggefotoshopt. [Waar ik overigens alle begrip voor heb, want wat moeten de lezers van h//h met Die Wissenschaft vom Menschen in Göttingen um 1800 ?]

Doctor Musicus

Eerder vandaag op Muziekvan.nu

Een hoogleraar computationele linguïstiek, tevens algoritmisch kunstenaar, vertelde mij ooit over de hooggespannen verwachtingen die werden gekoesterd van het IRCAM toen dat begin jaren 70 openging. Een instituut waarin geluid en compositie op een wetenschappelijke manier werden benaderd! Dat beloofde niet minder dan een totaal nieuwe muzikale ervaring. En de teleurstelling die volgde toen het resultaat zich beperkte tot geluidseffecten bij Explosante-Fixe, onttakelde pianoklanken bij Désintegrations, vervormde klokken en stemmen bij Mortuos Plango, Vivos Voco. Het is maar waarmee je teleurgesteld wilt zijn – er is slechtere muziek gemaakt – maar een totaal nieuwe ervaring was het niet. Dan was de opkomst van de psychedelische rock toch ingrijpender.
Zelf was hij in de jaren 60 in de underground in Eindhoven betrokken geweest bij experimenten met een nieuwe concertervaring, met licht en video en zo – en stelde naderhand ironisch vast dat ze de disco hadden helpen uitvinden.

Zulke hooggespannen verwachtingen bestonden bij mijn weten niet toen in 2008 in Gent het Orpheus Instituut openging. De mogelijkheid om in de muziek te promoveren bestond in Nederland en Vlaanderen al een paar jaar, en het Orpheus Instituut deed weinig anders dan dat samenbrengen en onderdak bieden.

Aapjes kijken

Eerder vandaag in hard//hoofd


Eind december was in Leiden de New World Summit, een kunstproject van Jonas Staal waarbij Het Debat wordt aangegaan met Echte Terroristen. Mijn fiets crashte op weg naar het station en dus was ik er niet bij. Zodoende miste ik een uur durende, anti-imperialistische, maoïstische speech van de Filippijnse militieleider ‘Professor’ J.M. Sison en een discussie over het al dan niet afschaffen van de representatieve democratie en het predicaat "terrorist". Jonas Staal noemt dit rethinking democracy through the radical imagination of art.
 
Het riekt naar aapjes kijken, temeer omdat ditzelfde format eerder is opgevoerd op de Biënnale van Berlijn en hierna doorreist naar India en Canada. Maar het gebrek aan kritische distantie van zijn tentoonstellingsobjecten is kwalijker dan dat. Staal stelt in de bijbehorende publicatie het “superterrorisme” van de VS op één lijn met het geweld van Taliban, FARC, Tamil Tijgers en aanverwanten, en vindt dat terroristen “van het democratisch debat worden uitgesloten.” Fijn dus, dat de oprichter en ‘adviseur’ van de Filippijnse communistenmilitie even zijn zegje kan doen. Over de activiteiten van Sison en zijn New People’s Army is op internet weinig nauwkeurige informatie te vinden (alleen op krakersplatform Indymedia en de trotskistensite International Viewpoint) en het schijnt gevaarlijk te zijn om hem publiekelijk in verband te brengen met zuiveringen en massa-executies in eigen gelederen.

“De verbeelding aan de macht!” zeiden de 68-ers. Maar niet de verbeelding van Jonas Staal, graag. Staal beoefent een vrijblijvend en onverantwoordelijk soort activisme, dat alleen kunst is in de zin dat hij poseert als een “kunstenaar die met politiek werkt.” Daarmee plaatst hij zichzelf buiten de kritiek: hij is maar een artistiek doorgeefluik, hij doet “artistiek onderzoek.” Het resultaat is niet alleen quasi-kunst, maar ook quasi-politiek. Wat dan overblijft is vooral een grote Jonas Staal Show.

Forget 2012 (2)

Een paar resultaten van de Oud&Nieuw-performance. Unsurprisingly blijkt dat mensen vooral twee dingen willen vergeten: exen en politiek.