zaterdag 30 juni 2012
maandag 25 juni 2012
Luisteren naar wierook
Eerder vandaag op muziekvan.nu, platform voor hedendaagse muziek\
Twee jaar geleden werd een serie debatten gehouden over de staat van de moderne muziek in Nederland. De toon van die debatten was zorgelijk: er worden wel veel mooie dingen gemaakt, maar het publiek blijft weg. De terugkerende vraag was dan ook: hoe leggen we het ze uit? Hoe zorgen we dat het publiek begrijpt hoe mooi het is?
Ho. Stop. Dat is dus de verkeerde vraag. Het is maar georganiseerd geluid. Als je het publiek gaat uitleggen hoe moeilijk het is, ben je ze al kwijt. Het is niet zo slecht gesteld met de leergierigheid van “het publiek” – ze komen graag naar een inleiding of een gesprek met de makers. Maar wel pas nádat ze een kaartje hebben gekocht.
Twee jaar geleden werd een serie debatten gehouden over de staat van de moderne muziek in Nederland. De toon van die debatten was zorgelijk: er worden wel veel mooie dingen gemaakt, maar het publiek blijft weg. De terugkerende vraag was dan ook: hoe leggen we het ze uit? Hoe zorgen we dat het publiek begrijpt hoe mooi het is?
Ho. Stop. Dat is dus de verkeerde vraag. Het is maar georganiseerd geluid. Als je het publiek gaat uitleggen hoe moeilijk het is, ben je ze al kwijt. Het is niet zo slecht gesteld met de leergierigheid van “het publiek” – ze komen graag naar een inleiding of een gesprek met de makers. Maar wel pas nádat ze een kaartje hebben gekocht.
zondag 24 juni 2012
Drawing in typex
That stuff smells real bad when you're working with it for half an hour. Note to self: put on mouth cap.
woensdag 20 juni 2012
Leer van het monster te houden (2)
Eerder vandaag in hard//talk, de commentaarrubriek van hard//hoofd
Het zijn geen beste tijden om Eurofiel te zijn. De bedragen in het Steunfonds worden steeds astronomischer en dat gaat op een gegeven moment écht geld kosten. De verkiezingszege van de Griekse conservatieven, waarmee de ontkenning van het Griekse failliet nog een tijdje doorgaat, wordt gevierd als een overwinning voor Europa. De Europese eenwording, ooit een ideaal in de verte, wordt er nu doorheen geramd bij opeenvolgende crisisbesprekingen waarbij de agenda elke keer bestaat uit wat de vorige keer “onbespreekbaar” was. Onder druk wordt alles vloeibaar.
“Als ik het opnieuw zou doen, zou ik beginnen bij cultuur”, zou Jean Monnet ooit hebben gezegd. Het is een fabeltje. De architect van de Europese integratie wist wel beter: de gemeenschap begint bij kolen en staal, bij vrij verkeer van personen en diensten, bij het afwenden van nieuwe Europese conflicten – kortom, bij welbegrepen eigenbelang.
Het zijn geen beste tijden om Eurofiel te zijn. De bedragen in het Steunfonds worden steeds astronomischer en dat gaat op een gegeven moment écht geld kosten. De verkiezingszege van de Griekse conservatieven, waarmee de ontkenning van het Griekse failliet nog een tijdje doorgaat, wordt gevierd als een overwinning voor Europa. De Europese eenwording, ooit een ideaal in de verte, wordt er nu doorheen geramd bij opeenvolgende crisisbesprekingen waarbij de agenda elke keer bestaat uit wat de vorige keer “onbespreekbaar” was. Onder druk wordt alles vloeibaar.
“Als ik het opnieuw zou doen, zou ik beginnen bij cultuur”, zou Jean Monnet ooit hebben gezegd. Het is een fabeltje. De architect van de Europese integratie wist wel beter: de gemeenschap begint bij kolen en staal, bij vrij verkeer van personen en diensten, bij het afwenden van nieuwe Europese conflicten – kortom, bij welbegrepen eigenbelang.
dinsdag 12 juni 2012
Theodor Adorno
I finally solved the Adorno problem. That is, how to make a caricature of a square round face.
maandag 11 juni 2012
Hogere hopeloosheid
In 2009 wijdde het tijdschrift e-flux twee nummers aan de vraag: “What is contemporary art?” Het antwoord, in één woord samengevat: hopeloosheid. Boris Groys verbeeldde het met een animatie-loopje van Francis Alÿs, Song for Lupita: een vrouw die eindeloos water overschenkt van het ene glas in het andere. “Contemporary” zoals het in e-flux gebruikt wordt is een verzamelterm voor wat na “modern” komt, voor kunst die niet meer gelooft in vooruitgang, sublieme ervaring, esthetische opvoeding, abstractie en avantgardisme in het algemeen. Wat er dan overblijft, volgens Groys? “A pure and repetitive ritual of wasting time — a secular ritual beyond any claim of magical power, beyond any religious tradition or cultural convention.”
Song for Lupita had een hedendaagse dansvoorstelling kunnen zijn. Wie Springdance, Something Raw, Dansmakers Amsterdam of voorstellingen van de SNDO bezoekt, herkent de mentaliteit: het volharden in hopeloosheid, met alle beschikbare middelen. “Ritmisch bewegen op muziek” is daarbij niet meer dan één van de mogelijke grepen uit het repertoire. Dans zonder dans is in de hedendaagse dans eerder regel dan uitzondering. Vandaar ook dat Springdance en Something Raw zich niet omschrijven als dansfestival, maar als festival for contemporary dance and performance: wat hier gebeurt moet niet meer worden opgevat als dans maar als gebeurtenis, als een subgenre van conceptuele kunst.
Een crash course Cage
John Cage Weekend, Muziekgebouw aan 't IJ, 9-10 juni
Met tekeningen bij Europera 3&4, 10 Juni
John Cage is een van de weinige heiligen van de hedendaagse muziek. De andere zijn Claude Vivier, die op 35-jarige leeftijd vermoord werd; Anton Webern, die zijn leven lang alleen een klein aantal heel korte, heel preciese stukken schreef; Harry Partch, die zijn eigen instrumentarium bouwde voor zijn muziektheater in afwijkende toonsoorten; en Yannis Xenakis, de architect die componist werd en daarin onverbiddelijk geometrische principes toepaste. Wat hen die “heiligheid” verleent is hun compromisloosheid – het consequent doorvoeren van een muzikale visie, desnoods tegen de realiteit in. Cage is van dit stel waarschijnlijk de bekendste en invloedrijkste. Vivier, Webern, Partch en Xenakis zijn muziek voor kenners gebleven, maar Cage is gemeengoed geworden: weinig mensen kennen meer stukken dan 4’33” (ook wel bekend als: Stilte), maar als de twintigste-eeuwse avantgarde ergens de manier heeft veranderd waarop we naar muziek luisteren, dan komt dat allereerst door Cage.
Met tekeningen bij Europera 3&4, 10 Juni
John Cage is een van de weinige heiligen van de hedendaagse muziek. De andere zijn Claude Vivier, die op 35-jarige leeftijd vermoord werd; Anton Webern, die zijn leven lang alleen een klein aantal heel korte, heel preciese stukken schreef; Harry Partch, die zijn eigen instrumentarium bouwde voor zijn muziektheater in afwijkende toonsoorten; en Yannis Xenakis, de architect die componist werd en daarin onverbiddelijk geometrische principes toepaste. Wat hen die “heiligheid” verleent is hun compromisloosheid – het consequent doorvoeren van een muzikale visie, desnoods tegen de realiteit in. Cage is van dit stel waarschijnlijk de bekendste en invloedrijkste. Vivier, Webern, Partch en Xenakis zijn muziek voor kenners gebleven, maar Cage is gemeengoed geworden: weinig mensen kennen meer stukken dan 4’33” (ook wel bekend als: Stilte), maar als de twintigste-eeuwse avantgarde ergens de manier heeft veranderd waarop we naar muziek luisteren, dan komt dat allereerst door Cage.
zondag 10 juni 2012
10 Observaties over John Cage
Alarm Will Sound: Song Books
Muziekgebouw aan 't IJ, 9 juni
De citaten komen uit de partituur van Song Books, tenzij anders aangegeven. De tekeningen zijn een mild vervormde weergave van wat er op het toneel plaatsvond.
We combine SATIE and THOREAU.
Het muziektheaterstuk Song Books kun je zien als de uiting en samenvatting van de muzikale opvattingen van John Cage. En daarin staan twee figuren centraal: de anarchist Henry David Thoreau, die het idee van burgerlijke ongehoorzaamheid formuleerde, zich terugtrok in de bossen en daarover schreef in Walden, or life in the woods; en de gekke componist Erik Satie, die als eerste een ironische houding ten aanzien van de muziek innam, en de verhouding van de muziek met de luisteraar op de hak nam in stukken als "musique d'ameublement" (meubel-muziek) en "vexations".
Muziekgebouw aan 't IJ, 9 juni
De citaten komen uit de partituur van Song Books, tenzij anders aangegeven. De tekeningen zijn een mild vervormde weergave van wat er op het toneel plaatsvond.
We combine SATIE and THOREAU.
Het muziektheaterstuk Song Books kun je zien als de uiting en samenvatting van de muzikale opvattingen van John Cage. En daarin staan twee figuren centraal: de anarchist Henry David Thoreau, die het idee van burgerlijke ongehoorzaamheid formuleerde, zich terugtrok in de bossen en daarover schreef in Walden, or life in the woods; en de gekke componist Erik Satie, die als eerste een ironische houding ten aanzien van de muziek innam, en de verhouding van de muziek met de luisteraar op de hak nam in stukken als "musique d'ameublement" (meubel-muziek) en "vexations".
zaterdag 9 juni 2012
Negen tekeningen over Popcorn
Zwerm & Mr. Probe, Popcorn, Holland Festival 2012
Bimhuis, 8 Juni
Ik had gedacht dat ik tekeningen zou maken bij zes songs van Popcorn. Toen bleken het twaalf nummers te zijn. En ik kon niet bij elk stuk iets bedenken. Dus werden het er negen.
Gregory Frateur, de zanger van Popcorn, kan ontzagwekkend hoog. Je zou haast denken dat er electronische vervorming bij komt kijken, of dat ze Anthony Hegarty hebben gekruist met Jeff Buckley. Hier zie je hem in actie bij een cover van Björk.
Het logo van Popcorn is een knalgele maiskolf, in de stijl van Andy Warhol's iconische banaan op de hoes van The Velvet Underground & Nico. Deze maiskolf is de hele avond in beeld. En violiste Marieke Berendsen draagt een al even knalgele jurk. De link is snel gelegd. Ik had alleen geen geel.
Bimhuis, 8 Juni
Ik had gedacht dat ik tekeningen zou maken bij zes songs van Popcorn. Toen bleken het twaalf nummers te zijn. En ik kon niet bij elk stuk iets bedenken. Dus werden het er negen.
Gregory Frateur, de zanger van Popcorn, kan ontzagwekkend hoog. Je zou haast denken dat er electronische vervorming bij komt kijken, of dat ze Anthony Hegarty hebben gekruist met Jeff Buckley. Hier zie je hem in actie bij een cover van Björk.
Het logo van Popcorn is een knalgele maiskolf, in de stijl van Andy Warhol's iconische banaan op de hoes van The Velvet Underground & Nico. Deze maiskolf is de hele avond in beeld. En violiste Marieke Berendsen draagt een al even knalgele jurk. De link is snel gelegd. Ik had alleen geen geel.
Onze criminele voorouders
Eerder deze week op hard//talk, de commentaarrubriek van hard//hoofd.
Het Oudnederlands is er een stuk ouder en minder vrolijk op geworden, afgelopen week. Leerden we op school nog dat onze taal begon met Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu wat unbidan we nu (grofweg: “hey bitch, let’s fuck”), nu heeft de Oudgermanist Arend Quak die lijst uitgebreid met onverkwikkelijkheden als worgelno (lijk aan de galg), weerderde (castratie), tovergeve (gifmengerij), en diereemoest (diefstal van het lijk van een knecht). Deze en andere juridische begrippen staan als vertalingen bij de Lex Salica, een Merovingisch wetboek uit de zesde eeuw.
Aangezien verboden zelden zonder aanleiding worden uitgevaardigd, kunnen we hieruit afleiden dat onze voorouders zich naast moord en doodslag ook te buiten gingen aan grafroof, brandstichting, heiligschennis, echtbreuk, maagdenroof, het verleiden van dienstmeisjes, en het ongeoorloofd berijden van paarden. Zie voor dat laatste ook Hrafnkel’s Saga.
Het Oudnederlands is er een stuk ouder en minder vrolijk op geworden, afgelopen week. Leerden we op school nog dat onze taal begon met Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu wat unbidan we nu (grofweg: “hey bitch, let’s fuck”), nu heeft de Oudgermanist Arend Quak die lijst uitgebreid met onverkwikkelijkheden als worgelno (lijk aan de galg), weerderde (castratie), tovergeve (gifmengerij), en diereemoest (diefstal van het lijk van een knecht). Deze en andere juridische begrippen staan als vertalingen bij de Lex Salica, een Merovingisch wetboek uit de zesde eeuw.
Aangezien verboden zelden zonder aanleiding worden uitgevaardigd, kunnen we hieruit afleiden dat onze voorouders zich naast moord en doodslag ook te buiten gingen aan grafroof, brandstichting, heiligschennis, echtbreuk, maagdenroof, het verleiden van dienstmeisjes, en het ongeoorloofd berijden van paarden. Zie voor dat laatste ook Hrafnkel’s Saga.
Abonneren op:
Posts (Atom)
