Metamatheid

Eerder vandaag in hard//talk, de actualiteitenrubriek van hard//hoofd

Tot 2 december is in een oude school in Amsterdam Oud-Zuid de Kunstvlaai, ooit opgericht als alternatieve tegenhanger van de KunstRAI. Voor het gemak is in deze editie de kunst maar grotendeels weggelaten; in plaats daarvan presenteren de deelnemende instellingen vooral zichzelf. En er zijn twee exposanten die hun kunstpraktijk als “onderzoek” afficheren. De ene maakt installaties van stellingkasten en projectieschermen en reflecteert daarmee op de kredietcrisis; de andere maakt paneeltjes van 30 euro per stuk en bespot zo het cultureel ondernemerschap. Het zijn van die momenten dat ik dankbaar ben dat ik nog maar met één been in de kunstwereld sta, want hier wordt een mens spontaan kunstsceptisch van.

Deze week organiseren Witte de With en het Stedelijk de conferentie I am for an art criticism that… Daarbij gaat het onder meer over nieuwe platforms, nieuwe media, het waarborgen van je onafhankelijkheid en de ontwikkelingen elders. Waar het niet over gaat is wat voor kunst we nu eigenlijk zouden willen. En dat is toch waar kunstkritiek over zou moeten gaan: beschrijven wat er in de kunsten gaande is en daar een kritisch oordeel over geven. Interessante observaties over individuele tentoonstellingen en kunstenaars boeien niet zo. Geef dat maar gewoon 1-5 sterren, dan weet de lezer of hij/zij er ook heen moet.

Een omvattend kritisch oordeel geven valt ook niet mee. Een paar jaar geleden riepen twee kunsttheoretici het “Metamodernisme” uit, vrij vertaald: het postmodernisme is dood en wij weten het ook niet meer, dus laten we maar teruggaan naar de tijd dat alles nog ontdekt moest worden. Valse nostalgie. Dan ga ik toch liever komend weekend naar de Rijksakademie Open, om me daar als vanouds kwaad te maken over de matheid van de hedendaagse kunst.