Gisteren is in het Muziekgebouw aan 't IJ de Gaudeamus Muziekweek begonnen. Omdat de stichting Gaudeamus - die geweldige instelling voor het promoten en bewaren van moderne muziek, die kantoor houdt in het Muziekgebouw - per 1 januari opgaat in het nieuw op te richten 'Huis van de Muziek', had een journalist van Nrc.next bedacht dat dan het festival ook wel op zou houden te bestaan. Geen sprake van, zei Henk Heuvelmans, de directeur van Gaudeamus, nam de schaar ter hand, knipte het stuk laster kordaat doormidden en verklaarde het festival voor geopend.
Volgens een niet nader te noemen componist (wiens werk wel deze week wordt uitgevoerd) kijkt men elkaar ieder jaar weer meewarig aan en zegt 'het is niks.'
Twee jaar geleden was dat in elk geval niet van toepassing, met gedenkwaardige concerten van het Aleph Ensemble, Nieuw Ensemble en Ensemble Algoritmo, workshops die ondertussen zijn wegbezuinigd, en twee prijswinnaars (Oscar Bianchi van het festival, en Elsa Justel van de Prix Ton Bruynèl) waarvan ik blij ben dat ze dit jaar terugkomen.
Het festival van 2006 voldeed meer aan de omschrijving. Een niet gedenkwaardig concert van het Aleph Ensemble, mislukte pogingen om electrische gitaar en piano te combineren, Tomoko Mukaiyama wiens gepingel gelukkig even werd onderbroken door een donderend luide tape. De prijs ging naar een stuk vol acrobatiek op een ontstemde piano, die werd weggedrukt door blazers en strijkers die een lage-frequentie oscillator nadeden. Een lichtpuntje was de installatie van Bram Vreven, met kantelende glasplaten waar water tussen stroomde.
Ook dit jaar een interessante installatie, van een rij op elkaar gestapelde en met springveren verbonden houten kisten die op onvoorspelbare wijze trillingen aan elkaar doorgeven. Maar wat het openingsconcert betreft: niks was het niet, maar de winnaar van dit jaar heb ik nog niet gehoord. De belangrijkste conclusie was, jongens, pas op met electronica.
Dieter Dolezel verpestte een stuk voor 3 pianisten op 1 prepared piano met een tape die een metronoom nadeed, maar dan luider. Jammer, want het effect van de piano die aanvankelijk geblokkeerd was, en via electronica vreemde plofgeluiden maakte, maar langzamerhand tot leven kwam, was de moeite waard.
Hugo Morales Murguia maakte een stuk voor gitaar en laptop dat niet naar gitaar klonk.
Het ergst was nog Juan Andréz Verdaguer, die de luidspreker frontaal de zaal in richtte en het publiek in de tandartsstoel legde. Volgens de toelichtende tekst had dat met God, wiskunde en de menselijke vrijheid te maken. (Het is weer eens iets anders dan Messiaen, God als allesverpulverende tandartboor.) Vervelend voor het Ives Ensemble, dat toch echt zijn best deed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten