Season's Greetings & the postcards project

This being my somewhat sardonic way of telling my friends that I love them and wish them all a happy 2012...
(Initially, I thought of calling it HOPE [2012])

The postcards project started two years ago with a digital Xmas card I made for ELIA. (I didn't like the idea of a company Xmas card at all initially, but I liked toying around with words & images.) Since then, it has branched out into voices from afar, word&image, and fading in and out of meaning. For the future, I'd still like to fill a wall with it (working title: The Wall) and make some sort of booklet (working title: Mein Stundenbuch). After that, it's probably time to come up with something new.

On blogging and reviewing

Over the past two years, I have been a festival blogger at six festivals, reviewed another few concerts, exhibitions and performances, and wrote for an e-zine on art and journalism. The first thing to say about this is that festival blogging is a very intense and extreme kind of fun. It requires you to see everything - or at least as much as possible - and be alert fulltime, to hurry from venue to venue, and sleep four hours each night at most because you have to do most of the blogging directly after the performance. This makes festival blogging a somewhat frantic and macho enterprise, with a readership that is generally limited, but it is also, in my view, the only way to do journalistic justice to a festival in full, rather than writing a pick-and-choose review of the highlights afterwards. I will probably have less time for this in the future (starting as a PhD student next February) but there are some observations from these two years of experience which are worth sharing because they are of a more general interest.

Slow Down Festival

Amstelpark, 15-18 December
Stukje dat eerder verscheen in hard//talk, de commentaarrubriek van hard//hoofd.

In het Amstelpark zat een vrouw onder een vilten kap en schreef een rol papier vol. Het miezerde die zondagmiddag, en de tekst die voor haar lag uitgerold verwasemde, maar zij keek niet op en ging stug door met haar écriture automatique.
In het Rietveldpaviljoen kraakte een meisje vier dagen lang walnoten met haar blote handen. Ik heb haar handpalmen naderhand niet gezien, die zouden toch flink beblaard moeten zijn, maar ook zij gaf geen krimp.
In het glazen huis lag een man in pak stokstijf op een voetstuk, en boven hem hing, met haar gezicht naar hem toe, een vrouw even onbeweeglijk aan touwen. Haar gezicht was niet te zien door het lange rode haar dat ervoor hing. In dezelfde ruimte voerden twee performers aan een weefgetouw Penelope’s Act op; de titel spreekt voor zich.

Hiatus. Habit's afterlife

Nog altijd branden we op zolder
stiekem lucifers en tellen de seconden;
ook atheïsten hebben rituelen.

Soms, om de zenuwen te testen,
pakken we de kop vast als de vlam
al bij het andere eind is.
Ademen zo min mogelijk.
We kijken in de vlam als Javanen.

Als de nood hoog is
knijpen we het vuur uit.

“Of course it hurts”
“What is the secret?”
“You ignore the pain”

De houtjes leggen we weer terug.
Ook atheïsten hebben zonden.

Cutting up photos

My father was not a particularly talented photographer (he made some beautiful images of half-demolished buildings, cactuses, and me aged six behind my mother's typewriter though).
But you can create wonderful optical effects with 1.0 photoshop - a pair of scissors and some photo tape, that is. Call it blasphemy. Otherwise they would have been thrown away or forgotten in a shelf.

(Click to enlarge)

This has been done before

A homage to Jan Schoonhoven. It would be a great title for an exhibition too.

Padre morte. Grosse Scheisse.

Leo Solleveld 1945-2011

De slotsom is kort. Je boeken zijn versnipperd.

En je brein ook. Je dronk teveel,
deed niets, las vijfduizend boeken half,
maakte twee studies niet af, kreeg twee zonen,
esoteriseerde, en dronk meer.
Nu ben je dood. 2326 kilo boeken
zijn naar de versnipperaar gegaan.

The big potlatch (1)

My good resolution for 2012 is to give away at least one art work per week. Beneficiaries have the choice between abstract, figurative and conceptual. (And of course, they will have to lend them out for a retrospective exhibition at some point, maybe at the end of the year.)
The working title for this project is The Big Potlatch. If it works out there will probably be more posts by that title.

In fact I'm planning not to wait until next year and start right away. If I hadn't left it behind in the library with my notes, this drawing I made for Riekje Louise Jongsma would have been the first. I am now calling it Number Zero in case it resurfaces.

Instead, one of these two abstract works is now going to be number one (I'll leave the choice to beneficiary number one).

Topkunst

Een herbewerkte versie van mijn eerdere stuk Art and the Sushi Bar. Nu met extra links en snijdende opmerkingen over het Toprapport Creatieve Economie in Topvorm.

In musea en kunstboekhandels is een oranje boekje te koop met “adviezen voor de beginnende kunstenaar”. Daarin staat bijvoorbeeld de tip: “Maak kunst voor homo’s. Die hebben een goede smaak, veel geld en geen kinderen om het aan uit te geven.” En het voorbeeld van een kunstenares die aan tandartsen gevraagd heeft wat voor kunst zij in hun wachtkamers zouden willen. Dat bleken semi-abstracte, fleurige doeken te zijn, daar worden patiënten lekker rustig van, dus die is ze vervolgens gaan maken om haar vrije werk mee te bekostigen.
Sarcasme? Eerder zelfspot. Niemand gaat naar de kunstacademie met het idee om later ‘kunst voor homo’s en tandartsen’ te maken. Maar het is beter dan bijbeunen in de sushibar. (‘Sushibar’ staat hier voor alle baantjes die kunstenaars doen om zichzelf in leven te houden.) Het oranje boekje zou een stuk minder grappig zijn als het niet de realiteit was.
De houding van kunstenaars ten aanzien van ‘de markt’ is veranderd. Vrijwel niemand neemt nog aanstoot aan de adviezen in het oranje boekje. Sterker nog, mensen kopen het. Daaruit blijkt niet alleen dat het taboe op ‘werken voor de markt’ verdwenen of aan het verdwijnen is, maar ook dat kunstenaars hun werk in toenemende mate als just another job zien. Grappen over kunst voor homo’s en tandartsen zijn de kantoorhumor van de kunstwereld. Je kunt er niet tegen vechten, dus je moet er maar mee leren leven.

The Reinwardt Institute

This is what has been in front of my window for the last two years. What is a thoroughly unattractive building from grond level looks like a weird UFO from above the roofs. That view is the only thing I'll miss about the appartment probably. Goodbyyyyyye...

Architectures

A series of architectural and semi-abstract drawings I made in 2010-2011. With the inevitable Muziekgebouw aan 't IJ.

More words & images

First of all, many thanks to Devlin Upton and Ellen Algera for the image of the suitcase full of old clocks. I gather that Ellen discovered it and Devlin made the photograph.

The image of the Renault garage cut in two is a photo I made in Plouaret, an unassuming village of 2000 souls which nonetheless sports a TGV stop in Brittany. I lost the original file in a laptop crash, so the low-res picture is all I have. It had been waiting for inclusion in the word+image project for a while until it got its text from Ins blaue hinein, a 5-min theatre show by Le nu perdu in which the one-person audience is led around blindfolded.

The image of the shadow room is what the sunshine does on my carpet.

Looney bin

Stuk dat eerder vandaag verscheen in hard//talk, de commentaarrubriek van hard//hoofd online tijdschrift voor kunst en journalistiek

Als Nederland tegenwoordig de internationale pers haalt, is dat meestal slecht nieuws. Afgelopen week weer, toen Uri Rosenthal een Europese gezamenlijk standpunt tegen Israël blokkeerde omdat het “niet afgewogen” zou zijn. Zelfs het beschaafde Der Spiegel schreef een beschaafd commentaar, waarvan de strekking was: die kaaskoppen hebben het verneukt.

Ooit was het leuk om Nederlander in het buitenland te zijn. Hebben jullie écht een red light district, legale cannabis en euthanasiewetgeving? Jawel, en een uniek stelsel voor de podiumkunsten; en goede sociale huisvesting; en het homohuwelijk.

Toen kwam Pim Fortuijn. Wát, is jullie extreemrechtse oppositieleider echt een twee meter lange homoseksuele dandy? Jaja. En Ajaan Hirsi Ali, heeft ze écht zo’n hekel aan moslims? Ja, maar ze komt ook op voor vrouwenrechten. En die peroxideblonde Geert, wat voor looney is dat? Eh, ja. Een looney.

Geluid is muziek als het nergens toe dient (8)

1. De duralex kopjes die tegen elkaar aan rammelen onder de senseo.
(kantoor-senseo, welteverstaan: ik heb ooit een gratis senseo vriendelijk afgewezen)

2. Drie collega's die door elkaar heen "nee, dank je" zeggen, in verschillende tempi en intonaties. Onbedoeld stemmentheater.

3. Het jochie dat met stijgende toon tegenstribbelde in de Utrechtse Steenweg: Nee nee NEE! Nee NEE!

Nog meer rotbeesten

Via facebook werd ik geattendeerd op een actie van Milieudefensie om dieren in de wei te tekenen voor het goede doel. Als evil karakaturist kon ik natuurlijk niet anders dan dat gegen den Strich te interpreteren. Toch dank voor de inspiratie voor nieuwe tekeningen in de serie Rotbeesten. Als ze willen mogen ze La Résistance gratis gebruiken.

Geluid is muziek als het nergens toe dient (7)

Een plastic plaat die door de boedelruimer de trap werd afgedragen, en daarbij golfde en boog. Een geluid alsof er water door een PVC buis loopt, maar dan iets hoger en met meer schakeringen in de toon. Nadat ik de deur achter ze had dichtgedaan, kon ik het weer horen bij elke trap die ze afgingen.

 

(Ik zoek trouwens nog een goede afbeelding hierbij. Suggesties?)

Der Widerstand der Steine

The role of ideals in reasoning (4)

 
I used to think there was a German expression Der Widerstand der Steine ["the resistance of the stones"], which denoted the way in which things prove our theories wrong and resist all too liberal interpretations. An apparent category mistake because it is facts, not things, that disprove other facts. I have been unable to retrieve the reference and it might well be that the expression does not exist, in which case I am introducing it here because it illustrates a by and large neglected aspect of two rather weighty and interrelated problems in epistemology and the philosophy of mind. These two are the logical structure of reality and the mind/mind problem.

Jouw generatie

Stuk dat eerder vandaag verscheen in hard//talk, de commentaarrubriek van hard//hoofd online tijdschrift voor kunst en journalistiek

Als het over mijn generatie gaat, moet ik altijd denken aan Roger Daltrey van The Who, die tijdens de Ground Zero-concerten My Generation stond te zingen. 37 jaar na dato, en met kort haar. Inderdaad, Roger, your generation.

Deze maand werd niet alleen 9/11 herdacht, maar ook het twintigjarig bestaan van internet. Je zou er haast sentimenteel van worden, als je tenminste vergeten was dat internet vóór 2000 behalve traag ook vooral heel saai was. Moeten we dan nu met hard//hoofd onze verjaardag gaan vieren, als internetgeneratie die volwassen is geworden in de schaduw van geen torens?

The aftermaths

Word and Image III

After a week on Planet Gaudeamus, time for some visual art for a change. Many thanks to Iskra Vuksic and Lotte van Dijck who kindly gave permission to use their photos, and to Adina Ochea who asked me "why is that mill marked Non plus ultra?", thus giving me an image to a text I had in mind already.
I'm calling these three "The Aftermaths" because they all convey a sense of things past and done with. Don't take that as a sign that I'm taking a break.

Image: Iskra Vuksic

image: Lotte van Dijck

Gaudeamus, 2011 (8): Voorbij Darmstadt

Ensemble Klang, 11 September
VocaalLAB / New Seattle Chamber Players, 10 September
Barbara Lüneburg, 8 September


De muziekweek begon met een nieuwe bewerking van Michiel Mensingh's Style Wars IV (Postmodernism strikes back),  en loopt nu tegen z'n einde met de première van Style Wars V - Minimal Madness. In deze episode botst minimal music met twaalftoonsmuziek, met als resultaat dat de voortdurende riedel ontregeld raakt maar dat het nergens echt een Kammersymphonie wordt. Ondanks de verstorende ritmes en erdoorheen fietsende dissonanten blijft het een coherent stuk met een herkenbare puls. Muzikaal is dat een resultaat waarvan je zou willen dat Philip Glass er een voorbeeld aan zou nemen, maar moreel is het toch wat minder bevredigend: in de confrontatie tussen "Glass en Schönberg" laat Mensingh de overwinning wel heel eenvoudig aan Glass. (Bovendien: had Glass niet zelf al zo'n "Style War" verwerkt in deel XII van Music in Twelve Parts?)

foto's: Herre Vermeer

Ondanks alle onderlinge verschillen zijn er bij Gaudeamus eigenlijk niet zulke Style Wars. Je kunt een onderscheid maken tussen serieuze en speelse componisten, tussen theatrale en puur muzikale gezindten, maar er lopen geen kleine Adornootjes meer rond, voor wie consonantie een knieval is voor de cultuurindustrie; en minimalisme is een stijlfiguur geworden waar je je van kunt bedienen of niet. Zoals Henk Heuvelmans bij de prijsuitreiking vorig jaar zei: "There were no factions between the composers; no scores were burned".

Gaudemus, 2011 (7): Jong werk

Nieuw Ensemble / VocaalLAB
Vredenburg Leeuwenbergh / Nicolaikerk, Utrecht, 9 September


Abel Paúl licht zijn werk toe aan de hand van cartoons. Línea de Vacio heet zijn stuk, maar zoals de kronkelende lijnen laten zien, is het allerminst lineair; eerder zit het vol met lijnen die doodlopen, bassen die stokken, strijkstokken die schuren, fonkelende geluiden die uitdoven. De spelers van het Nieuw Ensemble zitten demonstratief met hun rug naar het publiek toe, zodat de kluwen aan het zicht onttrokken wordt. Het is tekenend voor zijn fragmentarische benadering: op zijn blog noemt hij coherentie een "oppervlakkig" aspect van muziek, dat eerder voor de luisteraar dan voor de componist bestaat.



Misschien is het geen kritiek om zijn stuk "richtingloos" te noemen. "Precies, dat is juist wat ik wilde!" Maar die paradox laat wel degelijk een probleem zien dat speelt bij leren componeren in het algemeen. Het is één ding om mooie geluiden en interessante patronen te maken, maar daarmee heb je nog geen stuk. En binnen de nieuwe muziek, waarin het vrij staat om alle denkbare complexe structuren of geen enkele toe te passen, is het risico wezenlijk dat het uiteindelijk daar op uitkomt: mooie geluiden en interessante patronen.

Gaudeamus, 2011 (6): Een festival binnen het festival

The Night of the Unexpected, Tivoli, Utrecht, 8 september
vanavond in Paradiso, Amsterdam; morgen in Muziekgebouw, Eindhoven


De Night of the Unexpected is een soort festival binnen het festival. Al tien jaar brengt het op de donderdagavond van de Muziekweek alles samen wat avantgarde is, uit verschillende scenes die elkaar anders zelden ontmoeten. In die tien jaar heeft het vermengen van genres een hoge vlucht genomen, en is the unexpected wel wat minder onverwacht geworden; maar het blijft zeldzaam, zo niet uniek, om in één avond een fusionjazzbassist, een rockband, een DJ en een blokfluitvirtuoos te zien optreden.


In voorafgaande jaren, in Paradiso, had het nog een verder festivalelement dat er tegelijk optredens in twee zalen plaatsvonden, zodat er altijd meer gaande was dan je kon bevatten. Die ervaring is verdwenen: het is nu een concert met één programma geworden. Maar nog steeds een concert dat zich door de ruimte beweegt: als de film bij Michel van der Aa’s Transit is afgelopen, daalt de muziek van het podium af om zich te verspreiden over vier percussionisten in Venus van Rozalie Hirs; om daarna in de speakers te blijven hangen, en achter Erik Bosgraaf aan te gaan, die met zijn blokfluit uit de coulissen tevoorschijn komt hamelen en zich uiteindelijk installeert op een voetstuk.

Gaudeamus, 2011 (5): Democratisch componeren

interview met Wilbert Bulsink en het Rosa Ensemble


Zondag gaat Götterfunken in première, het muziektheaterstuk van Wilbert Bulsink en Jeroen Kimman met het Rosa Ensemble over een 9000 kilometer lange fietstocht door Europa. Tijdens Toonzetters 2010, waar Wilberts stuk Koranfragment was geselecteerd, konden we telefonisch al horen hoe het ging; tijdens de Uitmarkt was er een eerste voorproefje van tien minuten te horen; en in de VPRO gids en de Gaudeamus programmakrant is hij al geïnterviewd over hoe dat was, 9000 kilometer fietsen. ("Ik zou het zo opnieuw doen.")
Wat moet je dan nog vertellen over de totstandkoming? Nou, heel wat. Tijdens de voorvertoning op de Uitmarkt vertelde de dramaturg me dat dit zo'n beetje was waar het stuk nu was, na vijf dagen repeteren, en dat ze het nu in twee weken samenhangend en vier keer zo lang gingen maken. Als ik ze spreek in hun repetitieruimte in Overvecht, na een van de laatste repetitiedagen, tref ik daar een bescheiden slagveld van schetsen, bureau-accessoires en verspreide instrumenten aan.

Gaudeamus, 2011 (4): Muziek als beeldende kunst

Hexnut, Wrench, Vredenburg Leeuwenbergh, Utrecht, 7 september


Edward Burtynsky maakt foto's van hoe de mens ingrijpt in het landschap. Die foto's zijn soms duizelingwekkend in de manier waarop het panorama de menselijke maat overstijgt, als Caspar David Friedrich-achtige sublieme landschappen; maar wat je ziet zijn wel olievelden, steengroeven, rode rivieren van de nikkelproductie, scheepskerkhoven, en gigantische fabriekshallen. In Wrench, het project dat het kwintet Hexnut doet met projecties op basis van die foto's, wordt dat duizelingwekkende effect nog versterkt: de foto's van steengroeves worden geroteerd en in- en uitgezoomd tot je niet meer weet waar je bent, olieraffinaderijen vloeien in elkaar over in een woud van pijpen, de immens gedetailleerde foto van een fabriekshal zoomt geleidelijk uit alsof de camera achterwaarts door de hal zweeft, landschappen van megaboerderijen worden overtekend tot abstracte beelden.

Gaudeamus, 2011 (3): Doe het anders

Ensemble MAE, Doelen Kwartet, Amsterdam Collage Ensemble en solisten (avond) 
Orkest de Ereprijs: Resultaten van de Young Composers Meeting 2011 (middag)


Zonder twijfel het meest onbekende ensemble op de Muziekweek is het Amsterdam Collage Ensemble. Het is namelijk opgericht om The scheme of the sea organ uit te voeren, het stuk waarmee Yu Oda op de juryselectie staat. Nu komt het wel vaker voor dat er voor nieuwe stukken en projecten gelegenheidsensembles gevormd worden, en nieuwe ensembles in het algemeen hebben meestal een onconventionele samenstelling. Denk bijvoorbeeld aan de vier kwartetten die samen Bl!ndman uitmaken, het exotische instrumentarium van het Ziggurat Ensemble, of het oprukken van de electrische gitaar. Maar de "collage" van drie contrabasblokfluiten, twee percussionisten en een basklarinet is toch wel out of the extraordinary.



The scheme of the sea organ is geïnspireerd op het "zeeorgel" dat sinds 2005  in de Kroatische kustplaats Zadar in een kade is uitgespaard, en dat de golven in tonen vertaalt. Naar deze opname te oordelen klinkt dat inderdaad nogal naar een basblokfluit. In het stuk van Yu klinkt nog steeds het kabbelen van de golven door, alleen zijn ze in deze interpretatie schurender, woester en afschrikwekkender gemaakt: met het zeeorgel jaag je - anders dan met een kerkorgel - kinderen geen schrik aan, The scheme of the sea organ is eerder de noodkreet van een walvis uit de diepte. Toen George Crumb Voice of the Whale schreef waren er nog geen basblokfluiten; je zou The scheme of the sea organ kunnen zien als een update.

Gaudeamus, 2011 (2): Een theater van contrasten

Insomnio, stukken van Tidrow, Wei-Chieh Lin, Khismatov, Gorlinski, Akshelyan
Vredenburg Leeuwenbergh, Utrecht, 5 September


En toen opende het festival dan echt - niet met een knal maar met gefluister. Niet eens gefluister, eigenlijk, maar het gesis van iemand die lángzaam in- en uitademt, begeleid door instrumenten die záchtjes worden aangestreken. It had something to do with the telling of time van Thierry Tidrow verkent aan de hand van de menselijke stem verschillende schakeringen van ruis - niet het van het soort oorverdovende white noise maar het amper verstaanbare geluid van een stem zonder toon. Zelfs de electrische gitaar is nauwelijks te horen, zelfs het kistorgel doet plok-plok. Op een gegeven moment treedt de zangeres naar voren, slaat de gong en klinkt er een woord: "then". Je vraagt je verwonderd af: heb ik nou een stuk taal gehoord?

Gaudeamus, 2011 (1): Dansen met je oren dicht

Orkest de Ereprijs / Rosa Ensemble
Neude, Utrecht, 4 September


Vandaag begon in Utrecht de Gaudeamus Muziekweek. Of eigenlijk morgen. Het optreden vandaag, op een podium van het Uitfeest tenmidden van de stands en tussen de pop-acts, heette alleen een “voorproefje”. Het was desondanks raak.



Hussy van Trevor Grahl is een passend startschot omdat het niet één keer inzet, niet twee keer, maar keer op keer op keer. Het doet dat met verknipte muziek uit een jaren ’50 Broadway musical, zo topsy-turvy dat je er niet mee moet aankomen in het Bimhuis, maar dan uitgevoerd met de intensiteit van een rockband. Voor in het publiek stond een klein meisje te dansen en hield een nog kleiner jongetje zijn handen tegen zijn oren. Dat vat de sfeer van het stuk wel samen in een beeld.

A line in the sky

Word and Image II

Yves Klein famously made his first artwork when he "signed the sky", after dividing up the artistic universe between him and Arman (who chose the earth) and Claude Pascal (who chose words). Drawing a dividing line in the sky seemed to me the perfect tribute.

Word and Image

I'm still looking for a proper name for this project - "Word and Image" is rather lame but The textual image or something along that line sounds like art school Derridean.
Anyway, it is another extension of my postcard project (along with Fading in and out of meaning and Voices from afar) that exploits the visual impact of words and the tension between image and meaning. Like voices from afar, it invites participation:

send me your image and I'll give it some text, or get some text and find an image to it.
Or any other way round (though I prefer to do the text).

[click to enlarge images]

Jeder Mensch ein Künstler?

The role of ideals in reasoning (3)


Jeder Mensch ein Künstler. The maxim sums up neatly our modern condition: we have to be original. It is no longer morally sufficient, no, it is even morally reproachable, just to be a good citizen or a good Christian or a good ---. For to follow such a readymade moral identity and the guidelines, restrictions and aims that come with it reduces you to someone acting out moral rules. In the kingdom come, we shall all have fifteen minutes of fame.

This predicament, paradoxically, is both democratic and elitist. It is democratic because self-realization is – or at least should be – open to anyone. It is elitist because it requires one to rise above moral restrictions: each man an Übermensch. The compromise is to give each his little space for self-realization and respect that of the other. But this is not a sufficient conception of self-realization: it brackets the motivation for what we are doing and trying to be, and puts our motives and ideals beyond scrutiny. Without a substantial way of reasoning about ends, it reduces us to Nelsons in our own bathtubs.

Impressions of Romania

1.    Bucharest is unlike any place I’ve seen before. It has a somewhat Parisian allure with art nouveau doorways, large art deco concrete apartment blocks reminiscent of Italian fascist architecture, and trams and trolleys that are distinctly Mitteleuropa. On top of that, of course, there is chaos, ugliness, old facades that suddenly end in communist monsters, new buildings springing out of old buildings, Ceauscescean megalomania, and the sense that something is gone.

2.    Gibbon, visiting the principal palace in Turin, saw in every gilt ornament a Savoyard village dying of hunger. He had not seen yet the Palace of the People in Bucharest.

3.    An old woman was cleaning the streets in the early morning. She was probably in her seventies. I would have given her some money if that had not been a colonial thing to do.

4.    The Italians call plums “aiutano” [little helper] because of their laxative effect.

5.    Romanian has two accents to put on the “a”, which transform it into a short úh and a long úhhh respectively – a distinction that most foreign language speakers, including me, can’t hear, like they can’t hear the difference between Dutch a and aa.

6.    Although it is bottled in plastic water bottles, it is not as if every village distills its own palinka. Actually it is quite difficult to do it well.

7.    I first was worried why they didn’t serve fruits in Olteanca. The reason for that is that you can pluck them off the trees.

8.    There were less Gypsies on the streets then you’d expect in Bucharest. I’ve been told, however, that they squat the vacant apartments above the shops in Bulevardul I.C. Bratianu.

9.    You can ride all the way from Olteanca to Bucharest without encountering one traffic sign. There is, incidentally, also no such thing as a highway to the southwest.

10.    The violin with a thread attached to the highest string is among the cooler ‘prepared instrument’ tricks I’ve seen so far. And this was Olteanca, not STEIM or Muziekgebouw aan ‘t IJ or something.

11.    Back home in Amsterdam, Romanian street musicians are playing melancholy tunes by my window.

Archief 3: cartoons voor cultuurprotesten

Ondertussen ook al weer een maand geleden. Klik op afbeeldingen voor (iets) groter plaatje.

Archief 2: Holland Festival

Twee stukken die ik afgelopen jaar schreef over Something Raw, 15-19 februari, en  het Holland Festival, 2-26 juni. Door omstandigheden niet eerder gepubliceerd.

Fluxus Redux
of: De discipline voorbij?

Het Holland Festival heeft sinds een paar jaar een categorie ‘multidisciplinair’. Enerzijds is dat een vrij neutrale vaststelling: er worden nou eenmaal een video-opera, locatietheater, een installatie met strijkkwartet, grensoverschrijdend ballet en een solomuziektheaterperformance geprogrammeerd, dus is de afdeling ‘etcetera’ groot genoeg om het een eigen naam te geven. Anderzijds drukt het wel degelijk een ambitie uit: bij de tijd zijn. Wie avontuurlijk wil zijn, wie als festival representatief wil zijn voor wat er speelt, die zoekt het grensvlak van disciplines op, want daar wordt geëxperimenteerd met nieuwe technologieën en nieuwe presentatievormen. Nu het begrip ‘avantgarde’ uit de mode is geraakt, heeft ‘multidisciplinariteit’ een deel van de functies van die term vervangen: een haalbaarder, minder publieksvijandig, minder utopisch en meer glimmend artistiek utopia.

Toch blijft het iets van een restcategorie houden. De programmering van Festival aan de Werf: is concreter: die onderscheidt niet minder dan tien categorieën zoals fysiek theater, lecture-performance, verdieping en performance-installatie. In vergelijking daarmee is multidisciplinair toch vooral een te vervullen belofte: een toekomst waarin de kunsten niet meer worden gescheiden door disciplinaire beperkingen, maar waarin elk werk zijn eigen genre kan zijn, de discipline voorbij.

Archief 1: Something Raw

Twee stukken die ik afgelopen jaar schreef over Something Raw, 15-19 februari, en  het Holland Festival, 2-26 juni. Door omstandigheden niet eerder gepubliceerd.

Dans zonder dans
of: wat is "contemporary"?


Something Raw is een jaarlijks festival, nu in zijn tiende jaar, voor "eigentijdse dans en performance" in Frascati en de Brakke Grond. "Eigentijds" is hier een tamelijk complex begrip. Het betekent, allereerst, dat hier jonge makers centraal staan, vaak een paar jaar afgestudeerd en bezig hun weg te vinden als choreograaf. Ten tweede betekent het dat hier niet zozeer sprake is van dans als ritmische beweging, maar meer van theatrale performances op basis van een choreografie, die zich beter laten vergelijken met bewegingstheater en performances in de beeldende kunst dan met "dans" als in "Nederlands Dans Theater". Ten derde betekent het, inderdaad, "rauw": de voorstellingen zijn zelden bedoeld om mooi te zijn, en als er dansers naakt rondlopen of lichaamssappen uitwisselen is dat voor niemand meer shockerend.
"Eigentijds", kortom, staat hier voor contemporary met al zijn connotaties: een verzamelbegrip voor artistieke praktijken voorbij de avant-garde, ironisch, conceptueel, de-skilled, anti-virtuoos, anti-kunst, en flink beladen met identiteiten en seksualiteiten. Dans zonder dans, of in elk geval niet óm de dans.

Een jaar geleden wijdde het onovertroffen internettijdschrift e-flux twee afleveringen aan de vraag “What is Contemporary Art?”
Een week Something Raw is in dat opzicht een leerzame ervaring. Dit stuk is dan ook bedoeld als een snelcursus: een inleiding in de aparte humor van de eigentijdse dans- en performancekunst, een inwijding in de rare rituelen, en een reconstructie van een rel waar ik niet bij was.

Some faces

...Actually, the side-products of a night of political cartooning against the present Dutch govt. and its cutbacks on culture & education. After which I was droodling a bit.

Kritische noten bij de culturele kaalslag

Vanavond zal in de Stopera, voorafgaand aan een voorstelling van het Nationale Ballet, de Nederlandse danssector het podium op gaan om een 'silent bow' te maken. Daarbij zullen ze zwarte kleding met witte kruizen dragen, een symbool dat de afgelopen dagen veel te zien is geweest op en rond culturele instellingen. Ik heb nog niet besloten of ik erbij ga zijn als toeschouwer, verslaggever, meeloper (ik wil graag meedemonstreren, maar ik heb niks te zoeken op dat podium), of helemaal niet. Hoe dan ook zal het een beeld om te bewaren zijn: een groepsportret van een binnenkort verdwenen wereld.

Voor wie het nog niet wist: de Nederlandse culturele sector, en met name de podiumkunsten, zullen in de komende jaren ophouden in hun huidige vorm te bestaan. Het is de kroniek van een aangekondigde afbraak: al tien maanden geleden, bij het aantreden van het kabinet, waren de bezuinigingen op kunst en cultuur aangekondigd, en deze maand hebben ze vorm gekregen in de beleidsnota Meer dan kwaliteit: een nieuwe visie op cultuurbeleid.
Kort samengevat komt het er op neer dat de grote musea en de grootste gezelschappen gespaard worden, maar dat de sectorinstituten (MCN, TIN) en de productiehuizen (Frascati, Korzo) worden geschrapt, de dansgezelschappen en de 'presentatie-instellingen' in de basisinfrastructuur worden gehalveerd, de fondsen voor Beeldende Kunst en Podiumkunsten effectief worden gehalveerd, de postacademische opleidingen (Jan van Eyck, Rijksacademie) gedoemd zijn en de WWIK verdwijnt. Een overzicht is te vinden op www.schadekaart.nl.

Holland Festival 2011 (2): Another Utopia

Utopia :: 47 - A last passion door Muziektheater Transparant & Blindman
Muziekgebouw aan ’t IJ, 21 Juni


“Een kunstenaar moet pretentieus zijn”, zegt Eric Schleichim. Dat is Utopia :: 47 zeker: het probeert een brug te slaan van vroegbarokke gezangen in een bewerking voor saxofoonkwartet, via het verwoeste Duitsland van na de oorlog, naar het muziektheater van 2047. En het werkt.

Stel je de setting voor. BL!NDMAN is een kwartet van vier kwartetten (saxofoons, zang, drums en strijkers) dat uitblinkt in theatrale en ononderbroken voorstellingen. Die samenstelling ontstond toevallig en beklijfde. In Utopia :: 47 horen we alleen de saxofonisten en de zangers, al verandert hun rol halverwege de avond wel drastisch.

Foto: Alidoor Dellafaille

New voices from afar

Entrée Late Night Café VI: En Route, Concertgebouw, 17 June


The concept of the "Voices from afar" project is simple: give me your favourite words or expressions in a foreign language, and I'll make a postcard of it. Last night, at the Entrée Late Night Café, there was a live performance and one-night exhibition of them in the foyer of the Concertgebouw. (That is to say, we were printing them out and hanging them on the wall.)
Hope there will be pictures. Here's a selection of new postcards.

Karikaturen op het hard//hoofd live festival

hard//hoofd live, VLLA, 11 Juni


Het idee ontstond ter plekke: vraag mensen om een woord of concept en geef er on the spot een karikaturale interpretatie van, liefst een flink zuigende.

Hieronder een selectie. Het complete album staat op facebook (op facebook is alles leuker). Een aantal zijn ook verwerkt in de live column van Kasper van Royen.

Rancune

 Krokodil

Holland Festival 2011 (1): The Long Count

Muziekgebouw aan 't IJ, 1 april

 Dit stuk verscheen tevens op www.hollandfestivalblog.nl

Gisteravond begon het Holland Festival, maar nog niet helemaal. Op de trap stonden twee festivalgidsen te oefenen: “Het Holland Festival is het grootste festival in Nederland voor dans, toneel, muziek en muziektheater. Het Holland Festival…” De officiële opening is pas vanavond met Mea Culpa.

Geen speeches en rode lopers dus bij The Long Count in het Muziekgebouw aan ’t IJ, en zelfs geen opkomst met applaus. In plaats daarvan musici die gaandeweg het podium vulden, en een achtergrondzangeres die langzaam begon af te tellen bij dimmend zaallicht, terwijl de visuals begonnen te knetteren: three, two, one. Boem. Sommige bezoekers konden nog binnensluipen toen de voorstelling al bezig was. Een goede manier om alvast met het festival te beginnen.

Paraplu's zijn zulke rare dingen

Paraplu’s zijn zulke rare dingen.
Iedereen draagt een dakje boven zijn hoofd!

En niemand neemt ooit
een deur mee om open te doen,
of traptreden onder zijn schoenen.

En huizen lopen nooit rond
met mensen onder hun arm,
om naar binnen te stoppen als het regent.

En niemand draagt zonnetjes als ballonnetjes
tegen de regen.

Paraplu’s zijn zulke rare dingen.
Iedereen draagt een dakje boven zijn hoofd!

Principes en patronen

Recensie van: Rens Bod, De Vergeten Wetenschappen. Een geschiedenis van de humaniora. Amsterdam: Bert Bakker 2010

Vandaag verschenen in Krisis tijdschrift voor actuele filosofie.

Wie, zoals Rens Bod, zijn geschiedenis van de humaniora De Vergeten Wetenschappen noemt, wekt de suggestie dat er iets onterecht in de vergetelheid geraakt is, en uit de intentie om daar iets aan te doen. Deze intentie wordt dan ook ondubbelzinnig uitgesproken in de inleiding:

‘De alfawetenschappen hebben blijkbaar een grotere invloed dan veelal wordt gedacht. Waarom is er dan nog steeds geen overzichtsgeschiedenis van de alfawetenschappen, terwijl er tientallen van zulke overzichten in omloop zijn van de bètawetenschappen? […] Dit boek wil in deze leemte voorzien en een eerste toegankelijke overzichtsgeschiedenis bieden van de geesteswetenschappen, vanaf hun geboorte rond 600 v. Chr. tot aan het begin van de 21e eeuw.’ (11)

De Vergeten Wetenschappen is echter meer dan een neutrale overzichtsgeschiedenis. Het stelt een compleet nieuwe benadering van de geschiedenis van de geesteswetenschappen voor, als een zoektocht naar principes en patronen; het behandelt niet alleen de westerse traditie, maar evenzeer en parallel de beoefening van de alfawetenschappen in China, India en de Arabische wereld, en zelfs van de orale traditie van Abyssinië en de geleerden van Timboektoe; en het relativeert nadrukkelijk historische breuken en revoluties ten gunste van een continue ontwikkeling en vooruitgang.