13 Stellingen over poëzie

voor Matthijs Ponte

1.    Poëzie is een rudiment.
Het is als geheugensteun verdrongen door de schriftcultuur, als communicatievorm door de roman, als uiting van persoonlijke gevoelens en ervaringen uitgeput. We hebben geen rijm en vers meer nodig om iets te onthouden als we het ook kunnen opschrijven, geen epische vorm meer nodig om een verhaal te vertellen als je het ook in een boek kunt doorbladeren, en in versvorm lijken alle gevoelens en ervaringen op elkaar.

2.    We kunnen het toch niet laten. 
Prosodie, ritme, rijm, associatie, metaforen, metonymen, anomaal taalgebruik en de rest van de dichterlijke gereedschapskist zijn deel van het taalvermogen van iedere competente spreker. Als we niet onze woorden wisten te kiezen, geen gevoel hadden voor le mot juste, met een woord niet meer konden zeggen dan de letterlijke betekenis, zouden we helemaal niet productief kunnen redeneren. En ons brein genereert vanzelf al een hoop nieuwe, half toevallige taalcombinaties. Het grootste deel van ons taalgebruik is inner speech. Dat wil eruit.

Season's greetings, of zo

This is about as close as I can get to saying "merry Christmas":

A quip on Hobbes

Sinterklaas in crisistijd

A penny for the arts please!

Of: koffiebekertjes voor de kunst
Vandaag op hard//hoofd online tijdschrift voor kunst en journalistiek


De kunst heeft meer koffiebekertjes nodig. Waarvoor? Om er muntjes in te gooien. Het was toch al nooit een vetpot, maar als het kabinet niet snel valt en de crisis nog even doorzet mogen we nog lange magere jaren van bijverdienen in de sushibar tegemoet zien. (‘Sushibar’ staat hier voor alle geestesdodende dingen die je kunt doen om geld te verdienen.) En om duidelijk te maken dat de nood hoog is, volstaat het niet om te schreeuwen tegen de voormalige subsidiegever. We moeten, hup, met de pet rond.

Het onbedoelde beeldmerk staat bij de Rijksacademie, waar dit weekend open atelier was. Het staat in een studio naast een koffiepot, het is een kartonnen koffiebekertje en er staat op: Honesty box. coffee / tea 20 cents.
Waarom is het zo’n goed beeldmerk? Omdat het zo makkelijk te repliceren is. Je kunt ze kopen voor 1,95 per pak van 10 bij de HEMA. Er is eigenlijk geen reden waarom we niet bij iedere opvoering of expo een koffiebekertje zouden neerzetten met “20 cents for the arts please”. Of een tekst in die trant.

Leer van het monster te houden

Een open brief aan Thierry Baudet
en al zijn geestverwanten, naar aanleiding van het artikel “Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens vormt een ernstige inbreuk op de democratie” (NRC Handelsblad, 13-11-2010)


Thierry,

“Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft zich de afgelopen jaren ontpopt tot een allesverslindend monster dat zonder enige legitimiteit talloze nationale wetten en regelingen buiten werking stelt”, schrijf je. De voorbeelden die je noemt zijn niet mals: door toetsing aan het EVRM konden uitgeprocedeerde Irakese asielzoekers niet collectief worden uitgezet; kon Salah Sheekh niet worden uitgewezen naar Somalië; konden kraakpanden in Amsterdam niet ontruimd worden; en zouden misschien in de toekomst, godbetert, het Franse verbod op boerka’s en het Zwitserse minarettenverbod kunnen worden teruggedraaid.
Ik moet zeggen dat ik me ergere dingen kan voorstellen: regeringen die onder het mom van daadkracht vluchtelingen terugsturen naar levensgevaarlijke situaties zo niet de zekere dood in, bijvoorbeeld; of brand in een detentiecentrum voor uitgeprocedeerde asielzoekers; of detentie van asielzoekers en illegalen in het algemeen; of zonder aankondiging door de politie je woning uit worden gezet; of loze symboolpolitiek in naam van de “nationale identiteit”. Het monster zit blijkbaar in ons, omdat het meestal onze eigen rechters zijn en niet het Hof in Straatsburg die de toetsing doen, en het maakt anders dan ondoordacht regeringsbeleid geen dodelijke slachtoffers.

Nieuwe rotbeesten

...dat wil zeggen, nieuwe dierenkarikaturen.

Le Penseur

The duke and the duchess

Open brief aan Van der Laan omtrent voorgenomen ontruiming Schijnheilig

Tegen het kraakverbod (4)


Geachte heer Van der Laan,

Met deze brief wil ik mijn afkeuring kenbaar maken op het besluit van de driehoek om het pand Passerdersgracht 23-25, waar nu het collectief “Schijnheilig” gevestigd is, per a.s. dinsdag te ontruimen. Deze maatregel is een daad van nodeloze repressie die wordt ingegeven door onjuiste informatie, economisch en cultureel kapitaal vernietigt, en de verheffingsidealen verkwanselt waar uw partij, uw college, en uzelf voor staan. Het is, kort en goed, culturele moord.

Blogging from Nantes

This is a slightly belated post, but last week I was in Nantes, running between the 11th ELIA Biennial Conference and the NEU/NOW Festival there.
ELIA is the organization I work for, and its Biennial conferences are the largest conferences on Higher Arts Education worldwide.
The NEU/NOW Festival, now in its second year, is a selection of the best (near) graduates from art schools around Europe in all disciplines.
You bet I did not get much sleep. Fortunately Adina supplied the bulk of the pictures, and some of the posts (Coded Sensations, Andrew Graham & William Collins, and Les Filles Föllen). You can read - well, not all, but a lot - about it on the ELIAblog: http://www.elia-artschools.org/Blog?y=2010&m=10.

Geluid is muziek als het nergens toe dient (6)

Gisteravond, in de storm, langs de Piet Heinkade, een geluid als uit een gigantische dwarsfluit, maar dan schorder, een beetje zoals de treinen die aan de andere kant voorbijkwamen. Ik denk dat het was omdat de wind in de reusachtige luchtpijpen van de parkeergarage onder de Passenger Terminal blies. Soms hield het lang aan, soms stak het plotseling op en was weer weg. Het duurde tien minuten voor ik weg kon gaan.

Update: Mithridates

Almost three years after I wrote the blog post Mithridates, 1806 I finally heard why the book is called Mithridates.
The Mithridates I wrote about is Johann Christoph Adelung's compilation of 450 paternosters in all known languages, Mithridates oder: allgemeine Sprachenkunde mit dem Vater Unser als Sprachprobe in beynahe fünfhundert Sprachen und Mundarten, 4 vols. Vossische Buchhandlung, Berlin 1806-1819.
Today Toon van Hal, historian of linguistics at the University of Leuven, informed me that the title refers back to an earlier book of the same name, Mithridates de differentis linguis (1555) by Conrad Gessner, which described 130 languages of which 22 were presented by a sample of the Paternoster. This again refers back to the mythically polyglot King Mithridates VI of Pontus (132-63 BCE), formidable opponent to the Roman expansion, who is said to have spoken the languages of all the 22 nations he governed.

[probably the wiki lemma about Mithridates has been updated since - I remember consulting it back then.]

Werk op groot formaat (met de inkt nog nat)

portrait of Gerrit Barnard, 2010. 100x120 cm, ink on paper.

Geluid is muziek als het nergens toe dient (5)

Snerpende remmen en wielen van trams op het Koningsplein, gehoord door het open raam in de Beulingstraat. Het klonk als een duet van lang aangehouden tonen op twee fluiten, maar dan met een kracht en diversiteit van klank die je op die toonhoogte onmogelijk uit een piccolo geperst krijgt.

Ik ben ook crimineel

Tegen het kraakverbod (3)

Op 1 oktober werd ik lid van een criminele organisatie. Veel hoefde ik daar niet voor te doen; op dezelfde plek blijven was genoeg. Schijnheilig, het snelst groeiende culturele centrum in Amsterdam, is namelijk gevestigd in een kraakpand. Onder de nieuwe kraakwet is verblijven in een kraakpand een misdrijf (let wel: géén overtreding) strafbaar met 1 jaar cel. Schijnheilig trekt duizenden bezoekers per maand. Dat schiet lekker op met het terugdringen van de criminaliteit zo.

Om te vieren dat een aanzienlijk en nog steeds groeiend deel van mijn vriendenkring crimineel zijn geworden, ben ik een fotoserie gestart met zogenaamde gevangenisfoto's. Iedereen die langskomt in Schijnheilig kan zich daar tegen de muur laten zetten. Met de foto's wordt zorgvuldig omgegaan: we zetten niks online zonder toestemming, en gaan er zeker geen geld mee verdienen. Bovendien stuur ik iedereen die daar om vraagt of van wie ik de email heb zijn/haar foto.
Reageer svp hieronder of mail naar floris dot otto at gmail dot com.

Wat je óók zou kunnen doen tegen de culturele kaalslag

artikel dat vandaag, of eigenlijk gisteren, verscheen op hard//hoofd online tijdschrift voor kunst en journalistiek

Woensdag was er eindelijk bruine rook: er komt een rechts kabinet en het gaat 18 miljard bezuinigen. Al lang van te voren werd met onverholen leedvermaak aangekondigd waarop: “linkse hobby’s”. En hoewel er óók bezuinigd zal worden op studiebeurzen, ontwikkelingshulp, inburgeringscursussen, sociale zekerheid en publieke omroep, zijn het toch de voorgenomen 220 miljoen op kunst en cultuur die de meeste tongen hebben losgemaakt, en die het meest tekenend zijn voor het huidige klimaat van politieke polarisatie, wantrouwen en rancune. Het lijkt niet veel geld. Op 18 miljard is het ook niet veel geld. Maar voor veel kunstenaars, die bij hun volle verstand gekozen hebben voor verdomd hard werken voor verdomd weinig geld, alleen omdat ze liever de wereld mooier en interessanter maken dan “iets nuttigs” te doen, en voor wie overheidssteun het verschil maakt tussen met moeite de eindjes aan elkaar knopen en er helemáál mee ophouden, is het wel een buitengewoon sadistische sick joke.

De lange nacht van de klojo's

Tegen het kraakverbod (2)

Zodirect begint in Schijnheilig een grote culturele manifestatie om de invoering van het kraakverbod te vieren, onder de titel Nood kraakt wet. Hierbij alvast de tekst die ik daar ga voordragen, begeleid op electrische gitaar door een Croissant Terrible.



Kijk, daar komen de klojo’s
Daar komen de knaagdieren achter elkaar aan
schuifelen in hun kleine stalen huisjes
Kijk de konijnen
De klojo marcheert niet de klojo rijdt stapvoets
vroeg in de ochtend en laat in de avond
kwaad op alles en kankerend tegen zichzelf
over wat er vandaag in de krant staat
Kijk de konijnen
Daar komt het lint van metalen lemmingen
langzaam over de autobaan
Kijk uit, daar komen de klojo’s aan

Tegen het kraakverbod (1)

Zoals bekend worden er met de invoering van het kraakverbod aanstaande donderdagnacht zo'n vijfduizend nieuwe criminelen gecreëerd. We zijn weer een stap verder naar de politiestaat. Tot nog toe hadden de burgemeesters van de grote steden zich afwijzend tegen het verbod opgesteld: niet uitvoerbaar, niet urgent en geen oplossing. Gisteren echter verklaarde Eberhardt van der Laan het kraakverbod "onverkort" te willen naleven, en circa 200 kraakpanden in Amsterdam te ontruimen. Ik was toch al kwaad, maar nu ben ik woest. Het is niet mijn gewoonte om mensen op internet uit te schelden, maar dit moest me toch even van het hart:

Het concertgebouworkest en de drie pepertjes

De nieuwe AAA-reeks in het Concertgebouw
 

Toen het Concertgebouw twee jaar geleden een festival over Indiase muziek hield, was voor de gelegenheid de hele concertagenda van die maand voorzien van pepertjes: mild, kruidig, of "hot". Voor het gemak was alles waar een twintigste-eeuwse componist in voorkwam voorzien van drie pepertjes, ook als het bijvoorbeeld Debussy of Britten was. De Albert Heijn doet dat ook, op hun overigens heel goed te eten Oosterse magnetronmaaltijden - maar ook van de kip jalfrezi met vijf pepertjes krijg je geen blaren in de mond.

Het Concertgebouw heeft nu zijn serie eigentijds vernieuwd, en herdoopt tot AAA - Actueel, Avontuurlijk, Aangrijpend. Ik was lang niet meer in het Concertgebouw geweest, en bij de eerste aankondiging bekroop me de angst: toch niet wéér drie pepertjes? Maar deze keer heeft het KCO er werk van gemaakt. Er zijn partnerships aangegaan met het Stedelijk en het Muziekgebouw aan 't IJ, de nieuwe serie gaat uit van themaweekends met een symposium op vrijdagmiddag, filmvertoningen, exposities, debatten in Spui25, en een maand van tevoren komt De Groene Amsterdammer met een themakatern.

Schopenhauer im "Englischen Hof"

Vandaag in de Groene Amsterdammer, bij een artikel van Rüdiger Safranski over de actualiteit van Schopenhauer.

Al dat geïnterdisciplineer weer...

Artikel dat eerder vandaag verscheen in hard//hoofd online magazine voor kunst en journalistiek

Alles is interdisciplinair, tegenwoordig. In elk geval in de kunsten. Er is geen concertzaal, of ze houden wel eens een filmvertoning; geen dansgezelschap of ze nemen een geluidskunstenaar in de arm; geen museum of ze schakelen een theatermaker in op de vrijdagavond. En dat is dan nog de gevestigde orde. In een beetje zichzelf respecterende bedompte project space, in een willekeurige oude loods cq. locatietheater, op een edgy dans- of muziekfestival met een Engelse naam word je al gauw geconfronteerd met iets ongedefiniëerds performance-installatie-maak je eigen kunstwerk-achtigs, geen idee wat het is dus het zal wel kunst zijn.

En dat gaat niet altijd goed. Het Nieuw Ensemble probeerde onlangs samen met Emio Greco | PC en een heleboel electronica een totaalvoorstelling te scheppen waarin de bewegingen van de danser werden geregistreerd en geresampled als geluid, zodat Emio tegelijkertijd kon interageren met de muzikanten, de soundtrack, en met een doelbewust statische zangeres in een theatrale setting. En er was ook nog iets met video. Het resultaat kwam in al die interacties niet uit de verf en hing ook nog eens als los zand aan elkaar: de muziek was goed maar de rest niet. Interdisciplinair is blijkbaar niet altijd beter.

Gaudeamus, 2010 (5): Laatste noten

En aan het einde valt de partituur op de grond. In Le voisin d'en face van Alvaro Martinez Léon, dat het concert van het VocaalLAB afsloot, lezen de musici van een doorlopende partituur, in een trapeze gevouwen. Een theatraal element in een verder, om eerlijk te zijn, weinig enerverend slotconcert - niet vergelijkbaar met hun verpletterende optreden verleden jaar met onder andere Position, Influence van David Coll.



VocaalLAB Nederland heeft de aangename gewoonte om nonstop-concerten te houden, zonder hinderlijk applaus tussen de stukken, en is als vocaal ensemble tamelijk uniek in zijn experimenteerdrift.

Gaudeamus, 2010 (4): Het onverwachte

De eerste regel bij de Night of the Unexpected is dat je op tijd moet komen, en op tijd weer weg moet gaan. De grootste variatie zit namelijk in korte stukken aan het begin, terwijl later op de avond, als ook de nachtvlinders op zoek naar een avondje Paradiso binnenfladderen, de langere band acts met lichteffecten en decibellen de overhand krijgen. Zo rond elf uur zijn de meeste componisten wel verdwenen.

The Night of the Unexpected is een concertformat dat uniek is in Nederland, en for all I know misschien wel op de wereld. Het belangrijkste kenmerk is dat alles er welkom is, als het maar progressief is. Dat kan variëren van geluidskunst tot gamelan, van muziektheater met video tot Noorse noise, van live sampled jazzimprovisaties tot experimentele electronica.

Gaudemus, 2010 (3): What to do with a violin

Ieder jaar is er op het Gaudeamus iets wat je de "bonte avond" zou kunnen noemen: een carte-blanche concert op de late avond na het hoofdconcert. In 2007 was dat bijvoorbeeld het positief krankjoreme Tillvaratagna Effekter, een compilatie van 25 op alle denkbare wijzen vervormde en verknipte citaten uit overbekende klassieke en populaire deuntjes, met bravoure uitgevoerd door Marleen Wester en het ensemble van het CvA op melodica, percussie en electrische gitaar. Eerder was het Tomoko Mukayama met een uur durende nonstoprecital. Gisteravond was het niet minder theatraal met Monica Germino solo op electrische viool, onder de titel Deviation.

De terugkeer van de taart

Stukje dat vandaag verscheen op hard//hoofd - misschien had ik het beter ten tijde van de verkiezingen kunnen schrijven.

Het is al weer een tijd geleden dat er voor het laatst iemand getaart is. In het vorige decennium konden mensen als Frits Bolkestein, Gerrit Zalm, Bill Gates en Bernard-Henri Lévi nog op een stuk gebak in hun gezicht rekenen; maar sinds Pim Fortuijn is de klad er in gekomen. De door hem ingezette hetze tegen ludiek verzet was na zijn dood zó succesvol, dat toen in 2005 Rita Verdonk met ketchup werd besmeurd, nota bene Femke Halsema het presteerde om kamervragen te stellen of de minister zich “de ernst van het ketchupgooien” wel afdoende realiseerde. De Biologische Bakkersbrigade en de actiegroep TAART zijn ondertussen ter ziele, en de enige taartactie die nog de pers haalde was van de rechtsextremistische groep Voorpost.

Gaudeamus, 2010 (2): Aleph en Insomnio

Het Aleph Ensemble en Insomnio zijn allebei gezelschappen die uitblinken in wat ik eerder heb omschreven als "muziek in het donker" - Insomnio vooral in combinatie met video en live electronica, en Aleph in het bijzonder met muziektheaterstukken van Georges Aperghis. Vanmiddag in de Bernard Haitinkzaal, wellicht de witste muziekzaal van Nederland, was daar helaas geen sprake van. Dat pakte voor Insomnio, dat een krachtig geluid heeft, beter uit dan voor het toch wat fletse Aleph. Het is misschien niet eerlijk, maar ik blijf Aleph afmeten aan hun briljante optreden tijdens de Gaudeamus Muziekweek van 2005, dat ze bij latere edities nooit meer hebben weten te evenaren, en wat ook niet hielp was het Franse accent van Monica Jordan, die Duits en Nederlands moest zingen. Muzikaal viel er echter niks af te dingen op hun vertolking van Huba de Graaff's indianenkrijgzang, en hun gemeenschappelijke optreden met Insomnio in de afsluiter van Huck Hodge.

Gaudeamus, 2010 (1): The Festival is Opened

Vanavond begon in het Muziekgebouw aan 't IJ de Gaudeamus Muziekweek, een zevendaags festival voor jonge componisten met dit jaar concerten in het Bimhuis, de Haitinkzaal van het Conservatorium, het Tropentheater, de grote zaal van het Muziekgebouw en een Night of the Unexpected in Paradiso. Gaudeamus is waar in 2005 mijn liefde voor de Nieuwe Muziek ernstig werd, op een zondagmiddag op de zolder van het oude conservatorium waar het publiek in een vierkant met de rug naar de dirigent zat en waar Lucas Vis aan het eind van het stuk riep: "THE FESTIVAL IS OPENED!"

Art gun

José Saramago

Vandaag in de Groene Amsterdammer, bij een artikel van Cees Zoon, p. 59:

Mensen moeten hun eigen ziel construeren

Nobelprijswinnaar José Saramago was zijn leven lang verontwaardigd. Kritiseren vond hij een bittere noodzaak. 'Ik zal nooit berusten. De wereld is een verschrikking, het leven een ramp, maar alles kan veranderd worden.'

Alsof er iets weg is wat je niet kunt aanwijzen

Kan iemand me uitleggen wat er aan de hand is? Het lijkt alsof er iets weg is wat je niet kunt aanwijzen. Alles staat er nog, maar de muren lijken te zweven, en de tram waggelt en zwalkt. Er zit geen onbedoelde muziek meer in de straatgeluiden, en de boeken staan vol met inktspatten waar de letters waren. De meisjes gaan gekleed in zwart-met-witte wolken, en de stoeptegels zijn grijs woestijnzand geworden. Alsof er iets weg is wat je niet kunt aanwijzen.
- De lijnen zijn verdwenen.

Postcards from hell (3)

In praise of bad weather

Sunshine is nice, but rainstorm is music.

Geluid is muziek als het nergens toe dient (4)

Op het Dapperplein zijn bouwvakkers met stalen balken in de weer. Die schuren over de grond, kletteren en galmen als ze worden neergelegd, en slaan soms ook tegen elkaar aan. Ondertussen luiden de kerkklokken uit twee richtingen. Een palet van metaalklanken van bijna zuiver (klokken zijn altijd schor) tot bijna ruis.

Dallying in conceptual art

This is probably the best of my postcards so far. (Depends also on what part of the text art / conceptual art I've been doing over the last few months counts as part of the "postcards" project.)
I first got the idea for this text in this very same situation indeed, when I saw myself mirrored in the window - which is rather high and at an angle.

Een Mahnmal in Brest

Stukje dat ik schreef voor Wunderkammer, de zomerrubriek van vn.nl over verborgen kunstschatten en geheime meesterwerken.

Voor zover er in Frankrijk zoiets is als een Mahnmal, staat het in Brest en heet het de Église St. Louis. Je zult het dan ook niet eenvoudig vinden, ook al is het een kerk zo groot als een kathedraal: het staat niet in de reisgids, er komen geen wandelroutes langs, geen wegwijzers wijzen ernaar en zelfs de toeristenkaart vermeldt het kortweg met een kruisje. De reden daarvoor is eenvoudig: de St. Louis is een wederopbouwkerk.

En wat voor een. Het schip is angstaanjagend lang en hoog, met steile betonnen pilaren en hoge smalle ramen, wanden van donkergrijs en roestbruin gewapend beton, en een lichtkoker boven het altaar. Hier geen leuke historische details behalve de fundamenten van de oude St. Louis, waar de nieuwe bovenop gebouwd is; hier geen altaren met ornamenten in alkoven maar gebrandschilderde ramen als spleten tussen de tralies.

Wie niet van wederopbouwarchitectuur houdt, en kerken uit de jaren 50 hoogstens nog geschikt acht om er klimhallen van te maken, moet beslist eens hier gaan kijken. Terwijl al die Gotische kathedralen in Reims en Chartres en Straatsburg toch wel verdomd veel op elkaar lijken, is de St. Louis in Brest volkomen uniek en onverwacht: alles aan deze kerk galmt oorlog en verwoesting. Geen wonder dat de Brestois, wier stad door de geallieerden flink in puin is geschoten en die wellicht een wat verwrongen verhouding hebben met hun eigen oorlogsverleden, hun eigen Mahnmal niet op waarde weten te schatten.

Église St. Louis, Place St. Louis, 29200 Brest; open dagelijks 10:00 uur - 18:00 uur

De reeks van Fibonacci

Picture I made once in Gothenburg. Thought I lost it in a laptop crash. Found it back in the ELIA archives.

Pascal's triangle

Riep daar iemand "nerd"?

a

a  a

a  b  a

a  c   c  a

a  d   f   d  a

a  e   j   j   e  a

a  f   p   y   p   f  a

a  g  u  ai   ai  u  g  a

a  h ab bd  cr  bd ab h a

a  i  aj cf  dv dv  cf  aj i  a

a  j as dp hb  ir  hb dp as j  a

Outsider art

[I'm not sure if this is morally OK, publishing my father's psychotic ravings as absurd poetry. But I can't help liking it.]


Eergisteren was het ook leuk!
We hebben die grote toren in Parijs bestormd -
De Bastille? – Nee, de Eiffeltoren
om ons te laven

aan de brandy van Henri quatre
en de whisky van –
hoe heet-ie nou, die voor Queen Elisabeth kwam
- Henry VIII. We sloegen met bijlen op de vaten
maar dat hielp niet.
Daarna gooiden we bestek naar beneden
op de menigte, die vonden het prachtig.

Ik weet niet meer wie er bij was
Ken je Rob nog,
van de go-club?

Er was ook iets met een Frans syndicaat
die hadden het gefinancierd.

Muziek in het donker

Een jaar geleden maakte Hans Abbing muziekliefhebbers kwaad met de publicatie van Van hoge naar nieuwe kunst. Hij vergeleek daarin de klassieke muziekpraktijk nadelig met dancefeesten: terwijl het publiek in de concertzalen geaffecteerd stilzit, zijn mond houdt en vergrijst, geniet de danceliefhebber van muziek in een informele sfeer, onafhankelijk van subsidie en zonder andere groepen of muziekstijlen uit te sluiten. Het publiek van klassieke concerten, citeerde hij zijn neefje, was een stel ‘neppers’ dat als klapvee in de zaal zat, terwijl Abbing zelf vaststelde dat het publiek bij dancefeesten bepaald niet onkritisch was en ook wel eens verder keek dan de eigen scene.

Daar had hij gelijk in. Niks is erger bij klassieke concerten dan het stilzitten, behalve misschien het applaudiseren. Zelf heb ik een aantal jaar zowat alles gevolgd wat er in Amsterdam gebeurde op het gebied van de contemporaire muziek, en ten tijde van die boekpresentatie was ik al tot de conclusie gekomen dat ik het in concertzalen niet uithield. Het is wel eens eerder betoogd dat de moderne gecomponeerde muziek nooit zoveel publiek heeft gekregen als de moderne kunst juist omdat je het moet uitzitten ook als je het niet mooi vindt, terwijl niemand je verplicht om een kwartier naar die schedel van Damien Hirst te kijken als je ’t kitsch vindt. (En inderdaad, ik ga eerder naar musea voor moderne kunst omdat het daar zoveel cooler is dan in de Uffizi in Florence, dan om met gapend wijdopen muil van bewondering te staren naar Tracy Emin’s courgette-act.) Je zou dus zeggen, dat er eindelijk iemand was die me begrepen had en daar nog een boek over geschreven had ook.

Train thoughts

It is quite possible that our brain is too smart for us, that not just imagination but also logic fail to capture the inferential processes by which it operates on sense impressions, memories, concepts, and meanings.

(Amsterdam-Brussels, 5 June, around 7 pm)

Idee voor een performance

(of: let's play chess)

Geïnspireerd door de trailer van Timishort leek het me wel een leuk idee om eens te gaan snelschaken met reuzenstukken. (Vooral met een tempo van 5 min. - elke keer heen en weer hollen naar de schaaklok.)
Toevallig ligt er een reuzenschaakbord direct naast het Tropenmuseum.
Het enige wat er nu nog nodig is:

• Tegenstanders. Bij voorkeur een beetje serieuze schakers, en omdat het een performance is een beetje stijlvol dan wel interessant uitgedost.
• Een schaakklok. Een pedestal om 'm op te zetten heb ik wel.
• Iemand met camera die het geheel filmt.

Reageer hier, stuur een mailtje, of doe 't via facebook.

English version:

Inspired by the trailer of Timishort it seemed a fun idea to me to play blitz chess with giant pieces. (Especially with 5 mins. blitz and running to and fro the chess clock.)
There happens to be a giant chess board in front of the Tropenmuseum.
Now all we need is:

• opponents. Serious chess players please, and somewhat sophisticated in their appearance because it's a performance.
• a chess clock. I can provide the pedestal.
•  someone with a camera to film it all.

React here, send an email, or react on facebook.

Postcards from hell (2)

Otto's oto als video

Simpeler kan 't niet. Frames gemaakt in Microsoft publisher, aan elkaar geplakt met Windows movie maker. Ik weet het, er is nog een lange weg te gaan naar Mnemonist S.
Eerder in tekstvorm hier.

Eerste stapjes als politiek tekenaar

Roerige tijden in Den Haag. En het was toch eens tijd om iets anders dan filosofen te gaan tekenen. Vandaar deze eruptie als politieke tekenaar. Sinds kort ook actief op www.hardhoofd.com.

Aan de muur op de Passeerdersgracht

Galerie Schijnheilig, Passeerdersgracht 23
opening "Portrait Expo" vrijdag 5 maart, 19:00

Schijnheilig ontstond vijf jaar geleden in een kraakpand aan de Heiligeweg, vanuit een groep activistische jonge filosofen e.a. die in datzelfde jaar ook het festival Damoclash organiseerden en betrokken waren bij de studentenprotesten van 2004-2005, en die "wel eens in verband gebracht worden" met de Maagdenhuisbezetting van 2005. Na jaren zwerven langs verschillende tijdelijke onderkomens, en een jarenlang vruchteloos overleg met de gemeente over de atoombunker onder de Vondelparkbrug, heeft de groep nu het breekijzer gezet in een oud schoolgebouw aan Passeerdersgracht 23. En het is er direct een bijzonder levendige boel geworden.

Eerder al was ik daar te bewonderen als stand-up philosopher - ziehier de live impressie die Argibald&co ervan maakten. En nu zijn mijn karikaturen daar te zien als deel van de Portrait Expo - ik ben net terug van het geduldig met fototape tekeningen op een zwart vel foam plakken. Opening morgen om 19:00. Muziek, performances, goedkope drank en een authentieke kraakpandsfeer. Wat wil je nog meer.

Rotbeesten

De "rotbeesten" zijn een uitvloeisel van enerzijds mijn filosofenprenten, waar soms een filosoof als dier verschijnt of voor de grap een beest erbij moet; en anderzijds van mijn kindergedichten en experimenten met illustraties daarbij. Nevenprojectje? Ja. Luchtig? Mwah.

Complete portfolio te vinden op http://florisotto.jotta.com of via deze directe link.

Lost in the forest of words

[Click to enlarge image]

De karikaturen begonnen te vervelen. Ik moest eens iets nieuws tekenen. En sprookjes schrijven deed ik de afgelopen maanden toch al. Het idee van de dingen die terugkijken komt uit James Elkins, The Object Stares Back. (Ja en uit dat ene sonnet van Rilke natuurlijk.)

Reflecties over "The history of the humanities"

Deze tekst verscheen exact een jaar geleden op filosofieblog.nl. Destijds had ik op blogspot nog geen jump break tot mijn beschikking, wat reden was om deze nogal lange lap tekst nog niet hier te plaatsen. Nu kan dit wel. Dit is tevens relevant omdat ik vrijdag naar de conferentie Enlightenment? Ideas, Transfers, Circles, Attitudes, Practice in Gent ga, en mijn ideeën over verwetenschappelijking en disciplinevorming nodig eens moet afstoffen.

NB. "Vorige maand" betekent dus een jaar geleden en "vorig jaar" 2008.

 

Reflecties over “The history of the humanities”

Conceptuele verschuivingen, uitgestorven wetenschappen, stijlen van redeneren en de Verlichting

1.

Vorige maand was in Utrecht de presentatie van de werkgroep The history of the humanities, een initiatief van UvA-logici Rens Bod en Jaap Maat en cultuurhistoricus Thijs Weststeijn. Deze werkgroep vloeide voort uit de conferentie The making of the humanities afgelopen oktober, die bedoeld is als eerste van een serie en dan ook de vroegste periode uit het ontstaan van de Geesteswetenschappen bestreek, dwz renaissance en humanisme. De eregast lag toen helaas ziek in Princeton. Anthony Grafton, auteur van onder andere een tweedelige biografie van Scaliger, een geschiedenis van de voetnoot, Defenders of the Text, What was History?, en een heleboel besprekingen in de New York Review of Books, heeft met zijn onderzoek een aantal nuances geplaatst bij gevestigde wetenschapshistorische en ideeënhistorische opvattingen. Zo betoogt hij in From Humanism to the Humanities dat het humanisme pedagogisch gezien helemaal geen bevrijding van het dogmatische scholastieke denken was: integendeel, de scholastici leerden nog logisch denken en kritisch ontleden en formuleren, terwijl de humanisti vooral welbespraakte carriëristische yes-men afleverden. Zijn belangrijkste onderzoek gaat echter over de uitgestorven wetenschap van de chronologie: het achterhalen van de preciese tijdstippen van Bijbelse en historische gebeurtenissen, tot de Schepping aan toe. In Utrecht was Grafton er wel, en vertelde over dit onderzoek aan de hand van part-time astronoom, part-time astroloog en part-time chronoloog Johannes Kepler.

Binnenstebuiten = 4 D

Wanneer je een handschoen binnenstebuiten keert
schep je in feite een nieuwe dimensie:
een wereld waarin een linkerhand
in een rechterhandschoen past.

In de badkamer

Opgesloten in de badkamer - er is hier een kraan, er is hier een toilet, ik kan het hier wel een tijdje uithouden - hoorde ik de buren over de trap gaan, de telefoon in de kamer, de regen op het dak. Ze doen hun best maar. Ze komen er niet in, ze komen er niet in.